Cmadong Chula

ช่วงนี้เห็นบอร์ดเงียบๆ เลยลองตั้งกระทู้ใหม่ เป็นเรื่องที่พวกเราหลายๆ คน คงมองเห็นความเปลี่ยนแปลงตลอดระยะเวลา 10 กว่าปีที่ผ่านมา (แก่ขึ้นตั้ง 10 ปีแหน่ะ)

ลองมาดูกันซิว่า รอบๆ หอซีมะโด่ง หรือชีวิตพวกเราเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้าง อยากให้เพื่อนๆ ช่วยมาขีดเขียนกัน เพื่อจะได้รับรู้มุมมองที่อาจเหมือนหรือแตกต่างของแต่ละคนกันไปค่ะ เชิญชวนนะคะ  :D

ชัดสุดก็ น้ำหนักเราขึ้นอ่ะผึ้ง

ขึ้นมา 20 โล  ตอนจบหนัก 55 ตอนนี้ 75 อ่ะ



ช่วงนี้เราขี้เกียจโพสอ่ะ  คิดว่ามีแต่คนอ่านนนนนนนนนนนน

สงสัยคอมมีแต่เมาส์ ไม่มี key board

เลยคิดว่าจะงดโพสสักระยะ + เข้ามา web ยากขึ้นน่ะ โพสก็ยากขี้น เลยงดดีกว่า

นอกจากแต่งงานแล้ว ก็เหมือนเดิม

น้ำหนักเท่าเดิม
ส่วนสูงเท่าเดิม
หน้าแก่เหมือนเดิม
ปากหมาเหมือนเดิม

ค่อนข้างจะเหมือนเดิมทุกประการ

น้ำหนักไม่ค่อยจะขึ้น
ส่วนสูงไม่ขึ้น (อันนี้มันแน่อยู่แล้ว)
ที่พักอาศัย ก้อยังปักหลักอยู่ลำสาลีเหมือนเดิม
จันทร์-ศุกร์ ไปทำงาน
เสาร์ดูหนัง อาทิตย์เตะบอล
นิสัยก้อเดิมๆ เคยเห็นอย่างไง ก้อยังเป็นอย่างนั้น

ตาแคม  :wink:

^
^
ขอบคุณท่านทั้งหลายที่มาช่วยโพสต์นะ

Max - โหหหห 10 ปี 20 โลเลย หุ่นเลยเปลี่ยนเป็นมาดนักธุรกิจไปเลยนะ ช่วงนี้บอร์ดเงียบๆ นะ

สำหรับ 10 กว่าปีที่ผ่านไป รอบๆ จุฬาฯ มีอะไรเปลี่ยนไปมากมาย

เช่น ตอนนี้มี "จามจุรีสแควร์" ขึ้นมาแล้ว ตอนเราเรียนอยู่สร้างยังไงก็ไม่เสร็จซะที

บ้านเก่าตรงราชเทวี (ตรงทางเดินที่ไปพันธุ์ทิพย์) โดนทุบทิ้งไปแล้ว และคอนโดก็พุดขึ้นมาแทน

แถวราชเทวีเปลี่ยนไปมากตึกร้างแถวนั้นก็เรื่มทุบทิ้งกันแล้ว ว่างๆ จะเอารูปมาโพสต์ละกัน :D

ความเกรงใจต่อคนอื่นลดลง  มีปมเขื่องมากขึ้น... :?
กล้าแสดงออก(บ้าบิ่น?)มากขึ้น

:D โอ๊ะ  โอ...ผึ้ง....ขอบจายจิงจิง....ที่แกมาตั้งกระทู้ใหม่เรียกกระแส...

ผู้คนชาวเว็บหอกลับคืนมา...ดีใจนะที่ผึ้งจำเรื่องนี้ได้...ที่เราเคยคุยกันถึงความเปลี่ยนแปลง...

ของสิ่งที่อยู่รอบๆ ตัว...แบบ..ที่เห็น...และ....เป็นไป....

 8) เราว่าทุกสิ่งก็ย่อมเปลี่ยนแปลงไป...ตามกาลเวลา...

ทั้งสิ่งที่อยู่รอบๆ ตัวและตัวเราเอง....

เริ่มจากตัวเราเองก่อน...ลักษณะทางกายภาพก็เหมือนเดิมนะ...หน้าเด้กเด็กเยาว์วัย

เมื่อไปเที่ยวกับพี่ๆ ซีมะโด่ง...จนได้เป็นลูกสาว (คนโต) อ.เผ่า&อ.แจ่มใส 555

ส่วนสูงคงจะ..คงที่..คิกคิก... โฮะโฮะ...กี่ปีผ่านไปก็ตัวเท่าเดิม..เฮ้อออ...

บางที่ยังแอบคิดด้วยซ้ำตัวเราหดไปมั่งป่าวเนี่ย555 ไหมมีแต่คนบอกว่าตัวเล้กเล็ก555

สัดส่วนก็ยังสู้นะ...คิกคิก...วันก่อนรื้อตู้เสื้อผ้าเจอกระโปรงสมัยเป็นนิสิต..เอากลับมาลองใส่..

โอ้ววว...ว้าวว....ฟิตเปรี๊ยะ...น่าดู..ยังใส่ได้อยู่..อิ๊อิ...

 :roll: สำหรับเรื่องของความคิดและจิตใจ..

แม้ว่าปีนี้ออกจะเป็นปีที่ระทึกขวัญสำหรับปีสุดท้ายของเลขสอง...

ที่จะย่างเข้าสู่ทศวรรษใหม่ในชีวิต...ก็คิดว่าคนที่อายุเลข...นี่ไม่เห็นจะ..กอ...สระแอ...

ใส่วรรณยุกต์เอาเองนะ...คริคริ...เลย...ไม่เหมือนตอนเด็กที่พอเราเห็นคนอายุเท่าเนี๊ยะ...

โฮ้โฮ....จัง555...

เราคิดว่ายิ่งเราโตขึ้น...ความเข้าใจ...ในชีวิต...มันจะมีเพิ่มมากขึ้นนะ...

ไม่เหมือนตอนเด็กที่เราคิดว่าเราเป็นจุดศูนย์กลางของทุกอย่าง...ทุกสิ่งต้องไปตามใจเรา...

แต่พอโตขึ้น...ประสบการณ์ที่ได้ประสบพบเจอทำให้เรา...เข้าใจโลก...เข้าใจคน..

เข้าใจสิ่งที่อยู่รอบๆ ตัว มากขึ้น  เหมือนคล้ายจะบอกว่า  ที่เราอยู่กันได้..คงด้วยความเข้าใจ..นะ

ไม่มีใครเป็นไปได้อย่างใจเราคิด....และเราก็ไม่สามารถควบคุมความคิดของคนอื่นที่มีต่อเราได้

ที่สำคัญ...ทุกสิ่งย่อมมีการเปลี่ยนแปลง...จริงจริง....ไม่มีอะไรแน่นอน...เลยนะ...

(ยิ่งพิมพ์ไป  ดูคล้ายๆ เหมือนจะปลงกับชีวิตเนอะ....โหย..ไม่ขน้าดน้านน...

เพียงแค่ตอนนี้...สนใจทางธรรม...แต่ก็ยังไม่ทิ้งทางโลก...นะจ้ะ...หุหุ)

 :idea: กลับมาที่ความเปลี่ยนแปลงของสิ่งแวดล้อมรอบๆ ตัวบ้าง....

เราว่าตอนนี้สภาพความเป็นเมือง....มีความเป็นคนชั้นสูง...หมายความว่า...

คอนโดนี่..มีขึ้นทุกย่อมหญ้า...ที่มีBTS & MRT วิ่งผ่านฉิว....บ้านเก่าๆ ใจกลางเมือง

จะหายไปหมดแล้ว....ยิ่งบ้านโบราณตรงแยกราชเทวี..ที่ผึ้งพูดถึงนี่...เป็นบ้านที่เรา

ผูกพันกับที่นั่นเหมือนกันนะ...เราเคยไปสอนพิเศษให้กับหลานๆ ของเจ้าของบ้านและที่นั่นล่ะ...

ถ้าใครไปพันธุทิพย์...คงเคยเห็นบ้านโบราณซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางตึกแถวร้านขายแว่นตา...

หากเข้าไปในนั้นจะพบว่า..มีบ้านหลังเล็กหลังน้อยกระจายตัวซ่อนตัวอีกหลายหลังคาเรือน

อยู่หลังบ้านโบราณหลังนั้น...มาวันนี้...บ้านโบราณและตึกแถวนั้นจะกลายเป็นตำนาน....

ข่าวแว่วมาว่า...จะกลายเป็นโรงแรม...นะ...ไม่ชัวร์ว่าคนที่ซื้อที่ผืนนั้นไป...ใช่รมต.

ที่มีข่าวกับเครื่อง CTX อ๊ะป่าวว... :twisted:  :twisted:  :twisted:

ปล.มีหลายเรื่องอยากย้อนเล่าไป...เกี่ยวกับความเปลี่ยนแปลง...ขยักไว้ก่อนนะ...

ไว้มาปล่อย...บ่อย...บ่อย...จ้า :wink:

^
^
ขอเล่าความเป็นมาของกระทู้นี้นิดนึง

คือ มันสืบเนื่องมาจากนั่งรถไปกะลูกพิ้งแล้วผ่านแถวราชเทวีอะ

แล้วก็มองเห็นความเปลี่ยนแปลงแถวๆ นั้น พลอยทำให้นึกถึงสิ่งต่างๆ ที่อยู่รอบตัวเรา รวมทั้งตัวเรา

ที่มีการเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ก็เลยคุยกันว่า เออ..น่าจะตั้งกระทู้ขึ้นมาดีมั้ย เผื่อเพื่อนมองเห็นการเปลี่ยนแปลงอื่นๆ บ้าง

นึกไปอีกแง่คือการระลึกความหลังอีกแบบ (เหอๆๆ) แ.. แล้วปะเนี่ยชอบระลึกความหลัง  :lol: 5555

มามะมาช่วยกันระลึกความหลัง 5555

อืม...อ่านแล้วยังไม่ได้มีโอกาสตอบสักที...ของพี่นี่นับปีนี้ก็จะ 12 ปีละ...โอ้...เวลามันผ่านไปเร็วมาก ทั้งๆ ที่ไม่คิดว่า ฉันนี่จบมานานแล้ว (เพราะใกล้เด็กซะมากเลย 555)

เจ้าบ้านสวยๆ เหมือนสมัยร. 5 ตรงมุม 4 แยกไฟแดงถ.ศรีอยุธยาตัดกับพญาไทตอนนี้เปิดตึกอย่างเป็นทางการแล้ว...มีสถาบันกวดวิชาสำหรับเด็ก chester grill ร้านสะดวกกินเยอะแยะ...แยกตรงนั้นก็ติดเพิ่มขึ้น เพราะเด็กต้องเดินข้ามถนนไปขึ้นรถไฟฟ้าตรงพญาไท...

เจ้าร้าน Phayathai Jazz สมัยเก่าก่อน เรานั่งรถเมล์ผ่านบ่อยๆ...มาปีที่แล้ว เพื่อนเราก้อ take over เป็นเจ้าของเฉยเลย ใครจะนึกว่า วันหนึ่งเพื่อนที่เมาเหล้า โดนอ.เผ่าสอนประจำกลายเป็นเถ้าแก่ได้ เจ๋งจริงๆ

ตัวเองก็หน้าที่การงานก็โตถึงระดับอยู่ตัวละ เพราะสูงสุดของเลขาฯ คือเป็นเลขาฯ ประธานบริษัทที่ handle แทนนายแทบทุกอย่าง...ต่อไปก้อเรียนต่อป.โท.เพื่อก้าวไปสู่สิ่งที่อยากเป็น (อุบไว้ก่อน)

ตอนนี้ก็มีคนรู้ใจที่พร้อมดูแลในอนาคตอันใกล้...ทั้งๆ ที่มีมาให้เลือกตั้งเยอะ แต่คนๆ นี้เจ๋งจริง นำเราได้และใจเย็นเป็นที่สุด....

ไม่เคยคิดอยากกลับไปอยู่อุบล...ก็เริ่มมองละ จะไปทำอพาร์ทเม้นต์สัก 20 ห้องแล้วเปิดร้านกาแฟข้างล่างกับครอบครัวใหญ่ๆ...ไม่เกิน 5 ปีข้างหน้านี้....

12 ปีรวมกับเคยอยู่หอก็ 16 ปีที่ผ่านมา..เพื่อนที่สนิทกันสุดๆ ในหอก็ยังคงคบกันสนิทแนบแน่นดั่งเดิม...กินนอน เที่ยวเล่น ยังไงก็อย่างงั้น แม้บางคนในกลุ่มได้แยกไปมีครอบครัว ก็ยังคงหาโอกาสมาเจอกัน...

ตัวเองตอนอยู่หอน้ำหนัก 49 กก. เพื่อนบอก หมูๆๆๆ....ก็เออนะ ใช่ (ก็รอบกายตัวเล็ก โครงร่างเล็กกันจริงๆ) ตอนนี้จะปาไป 56 กก.แล้ว...ตอนนี้มันมิ "ทวดหมู" รึ แต่ก็ไม่มีใครบอก เพราะแต่ละคนตอนนี้ก็น้ำหนักขึ้นสูสีๆ ตามอัตราส่วนโครงร่าง ทักกันก็แค่..."แกอ้วนเกินแล้วนะ ลดๆ หน่อย เด๋วไม่สวย แก่ แก้มใหญ่" 555

เอาพอแค่นี้ก่อน ยิ่งเขียนยิ่งเยอะ เพราะจบมานานกว่าน้องรุ่นนี้ ฮ่าๆ...  :lol:

เห็นด้วยกะเพื่อน max ..เวบช้ามั่กๆ..หลายครั้ง post ยาก..เลยขี้เกียจน่ะ..จริงๆบ่ได้ไปไหนหรอก..


ส่วนเรื่องความเปลี่ยนแปลงคงเป็นเรื่องเพื่อนบางคน..นิสัยเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ..

ใช่มั๊ยเพื่อนไข่..ไอ้น้องหลิม..และคุณอิ๋ม..5 5 5

"โพสต์เว็บ เข้ามาดูเว็บ ช้าลง :shock: " .... เป็นเพราะเหตุอันใดเหรอคะ   ท่านๆ ช่วยไขข้อข้องใจหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ

เห็นเค้า ว่า เร็วขึ้นแล้วนะ

เค้านี่คือ --> พี่ๆ ห้องปี 32 น่ะ

อันนี้ใช้เป็นมาตรฐานความเร็วของ บอร์ดได้อ่ะ  :D

จริงแล้ว คือ มันเหมือนเดิม
แต่เมื่อก่อนไม่แสดงออก อิอิ  :lol:

ตาแคม

8) เด๋วนี้ :!: ความอดทนในการรอคอยอะไรบ้างอย่าง....มันมีหน่อยลงไปกว่าเดิมด้วยรึป่าววว..

เพราะทุกวันนี้อะไรก็ปรู๊ดปร๊าด..วิ่งฉิว...ทันใจ...ไปหมด...แต่พออะไรที่ช้าลงหน่อย....

ไม่ทันใจก็จะหงุดหงิด...สุดท้ายคนที่ทุกข์ใจเพราะอารมณ์นั้นก็เป็นเราเอง... :(  :(  :(

ปล. ใครอยากมีความหลังกับการสื่อสารแบบเก่าที่มีมาตั้งหนึ่งร้อยกว่าปี.....

กำลังจะถูกยกเลิกไปในวันพรุ่งนี้ 30 เมษาอำลา....โทรเลขไทย....

อยากส่งข้อความถึงใครไปส่งกันได้นะจ้ะ...ที่ปณ.กลาง บางรัก...นั่งสาย 36 ไปได้...

มีนิทรรศการให้ชมด้วยน๊า :wink:

วันนี้ เวป มันเร็วขื้นแล้วครับ...ดีจัง ได้กลับมาแล้ว

12 ปีแล้วหรอเนี่ย (นับตั้งแต่ปี 39 ปู๊นเลยละกัน อิอิ) เอาที่พอจำได้คร่าวๆแถวจุฬาแล้วกันเน้อ

..มาบุญครองเปลี่ยนไป - ตรวจระเบิดเหมือนผมเป็นโจรใต้ซะงั้น (คนใต้นะคับ มะใช่โจรใต้ 55)

..เซ็นเตอร์พ้อยท์เปลี่ยนไป - โดนทุบซะแล้ว ว้า ว้า ว้า

..พารากอนเปลี่ยนไป - อย่างใหญ่ 5 5 แถวนี้มีแต่ห้าง สยามดิส สยามเซ็น เอ็มบีเค เยอะแยะ เดินจนเมื่อย -*-

ปล. เอ่อ ถามหน่อยว่าตกลงบ้านที่อยู่ในซอกหลืบอ่ะ แถวสี่แยกราชเทวี ที่เป็นบ้านเก่าๆ นี่เคยมีคนอยู่จิงๆหรอเนี่ย มันน่ากลัวมากเลยนะ ตอนกลางคืนอ่ะ เมื่อก่อนเช่าหออยู่แถวราชเทวี เดินผ่านแล้วเหลือบไปมองทีไร ขนลุกซู่ทุกที ยิ่งตอนหลังเที่ยงคืนด้วยแล้ว มีเสียงหมาหอนด้วย บรรยากาศมันให้จิงๆเลยนะเนี่ย 5 5 5

 8) แทนจ้ะ....

บ้านหลังที่แทนว่า....มีคนอยู่จริงๆ จ้ะ....555 รู้มั้ยว่า..ด้านหลังบ้านเก่าที่ซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางร้านขายแว่นตาตรงแยกราชเทวีนั้นนะ....มีบ้านหลังเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่อีกประมาณ 5-6 ครัวเรือน...ที่ดินผืนนั้นเป็นของตระกูลมาลากุล ณ อยุธยาจ้ะ...

เรารู้จักลูกหลานเจ้าของบ้านหลังนั้น....ซึ่งเป็นอาจารย์ที่คณะสถาปัตย์ จุฬา  ตอนแรกที่อาจารย์ทิพ ติดต่อให้เราไปสอนพิเศษลูกสาว..เราก็งงว่าบ้านหลังไหน...ตรงแยกราชเทวี..พออ .ทิพบอกว่า บ้านไทยๆ เก่าๆ ที่คล้ายบ้านผีสิงนะค่ะ..เท่านั้นแหละ...ถึงบางอ้อ...เล้ยยยย....อ.ทิพ ลูกเจ้าของบ้านก็บอกเหมือนกันว่าคนเดินทางผ่านไปมาหรือมองเห็นก็คิดแบบเดียวกับแทนนั่นแหละ...เหอ เหอ

ปล.เรามีรูปที่ถ่ายไว้จากมุมสูงจากสถานี    BTS ราชเทวี เหมือนกัน...วันหน้าจะพยายามเอามาลงให้หลายๆ คน ได้ดูกันนะจ้ะ:wink:  

ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่ช่วงหลังๆเราไม่ค่อยได้เข้ามาเท่าไหร่เพราะยุ่งอยู่กับการงานและการเรียน ตอนนี้ยิ่งต้องปั่นวิทยานิพนธ์ใหญ่ พอเข้ามาอ่านเห็นหัวข้อนี้ก็เลยต้องขอแจมซะหน่อย
เราเหรอก็อ้วนขึ้น ตอนจบใหม่ๆ 39kg. ตอนนี้ก็ 45kg. ผ่านมา 10ปี ก็เดินทางมาหลายประเทศ แต่อย่างไรในอนาคตก็อยากจะกลับไปใช้ชีวิตบั้นปลายที่เมืองไทย
กลับไปเืมืองไทยเมื่อตอนปีใหม่ เราคิดว่าแถวจุฬาก็ยังเหมือนเดิม รถก็ยังติดเหมือนเดิม นอกเสียจากว่ามีตึกเพิ่มมากขึ้น

:D เอ๋  จ๋า

ดีใจมากมายที่แวะเข้ามาส่งเสียงทักทายน๊า...

พวกช้านอยากเห็นความเปี่ยนแปงของแก...อีกอย่างนึงน๊า...

มีเบบี๋...มาให้พวกเราเล่นเป็นตุ๊กตากันหน่อยดิ่... :oops:  :oops:  :oops:

เอ๋...

ขอบใจนะที่เข้ามาช่วยแชร์ความเปลี่ยนแปลงกัน

อยากเห็นความเปลี่ยนแปลงแบบที่ลูกพิ้งว่าเหมือนกันนะ

คงน่ารักน่าดูเลย :D

สิบปีผ่านไป ผมก็ยังไม่ได้ใช้หนี้ตาแคม
500 บาท ที่ยืมมาตั้งแต่ปีสี่ ก่อนจบ
ถ้าเทียบกับราคาทอง ตอนนี้คงมีมูลค่า
ไม่ต่ำกว่า หนึ่งพันบาทแน่ๆ

:cry: ปีที่ล่วงเลยผ่านไป..ทำให้เข้าใจถึงสัจธรรมชีวิต....ในวงจรนั้น...

มีความไม่แน่นอน...ซ่อนอยู่...

เมื่อวานนี้ยังดี อยู่แท้ๆ ชีวิตนี่มันไม่แน่นอนจริงๆ อยากทำอะไรก็รีบๆๆ ทำดีกว่า..

ใครจะไปรู้ พรุ่งนี้เราอาจตายก็ได้..เคยคิดหรือได้ยินประโยคนี้กันอยู่บ้างใช่ไหม..

ทุกวันนี้ก็ใช้ชีวิตให้เหมือนวันสุดท้าย..ทำได้บ้างหรือบางทีก็ไม่ได้บ้างในสิ่งที่อยากทำ

แต่ก็ภูมิใจที่ได้ทำ..และคิดถึงคนที่มีความหมายในทุกความสัมพันธ์กับเรา..

ว่าเราได้พูด..และได้ทำอะไรให้คนที่เรารักบ้างหรือยัง :?:

สิบปีผ่านไป..พี่ที่แสนใจดีหายไปหนึ่งคน..

เหลือไว้เพียงความทรงจำ..

มีสองอัน ความหล่อ กะความโสด :lol:  :lol:  :lol:

คิดดอกเบี้ยเลยน้าแคม......บานๆๆๆๆๆ.........

:shock:  :shock: หวัดดีเพื่อนๆๆ คงจำผมไม่ได้แน่ๆๆ  หลังจากแต่งงานไปไม่ได้กลับเมืองไทยเลยคิดถึงเพื่อนทุกคนนะคับ เบิ้ม :lol:  :lol:  :lol:

เบิ้มไหนเว้ย..ส่งรูปมาด้วยอ่ะ สวัสดียินดีต้อนรับเด้อ

น้องbegamon,
สิบปีเหรอคะ พี่เปี่ยนไป๋;
1.weight!
2.figur!
3.mind!
4.wrinkle!
5....คิดช้าด้วยล่ะ
p.nn 8)

แถมครับ ว่ายังสวยไม่สร่าง  เอ่ หรือว่า ถ้า สร่างแล้วจะไม่สวย

อิ อิ แอบกัด นิสสสสสนึง

ถ้าไม่ผิด น่าจะเป็น เบิ้ม สัตวะ รูมเมทตูแน่เลย

หวัดดีเพื่อน

ดูจากชื่อจริงแล้ว น่าจะใช่ว่ะต้น  

อรรถสิทธิ์  แก้วนาเหนือ

เบิ้ม มึงไปทำไรที่เวียดนามวะ   แล้วอยู่เมืองไร

ซาปา เปล่า   :D

ตอบกระทู้ของตัวเอง

ความเปลี่ยนแปลงของตัวเองที่เห็นชัดคือ เรื่องความคิด มันเปลี่ยนไปจากเดิม

ตอนนี้เข้าใจความเป็นไปของทุกสิ่งมากขึ้น อยู่กับโลกของความจริงมากขึ้น

เมื่อก่อนอาจจะมองโลกตามที่เราคิดหรือฝันไว้

ที่เป็นแบบนี้อาจจะเป็นเพราะได้เรียนรู้เรื่องราวต่างๆ ทั้งที่เกิดขึ้นกับตัวเราเอง และจากคนรอบๆ ตัวเรา

บางแง่มุมก็มองเรื่องนั้นต่างออกไปจากเดิม ความคิดคนเราคงเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ตามประสบการณ์ การรับรู้ และการคิดทบทวนของตนเองซินะ :?:  

เป็นอย่างนั้นมั้ยลูกพิ้ง และท่านทั้งหลายช่วยให้ข้อมูลทางจิตวิทยาหน่อยจ้ะ

ตอบคุณ Bekamon

ผมว่าก็คนเราอายุมากขึ้น ก็เลยได้เจออะไรเยอะขึ้นเป็นเรื่องปกติ
บางทีก็ทำให้เรารู้สึกว่า ชั้นรู้แล้ว โห ของแบบนี้ ผ่านมาแล้ว
ซึ่งบางทีก็ดี ที่ได้ผ่านมาแล้ว แต่บางทีมันก็ไม่ดี เพราะไอ้การที่
เรารู้แล้ว ผ่านมาแล้ว ทำให้เรากลับยิ่งมองโลกแคบลง ความคิดแคบลง

เมื่อก่อนตอนทำงานใหม่ๆ ก็เคยเถียงกับคนที่เค้าแก่กว่า ทำงานมานานกว่า
แต่สุดท้าย เค้าใช้เหตุผลว่า "ผมรู้น่า เคยเจอมาแล้ว ของแบบนี้ รับรอง"
เราก็รู้สึกว่า เฮ้ย นี่มันไม่ใช่เหตุผลที่ดีเลย แค่เคยผ่านมาแล้ว คิดว่าจะถูกเสมอเหรอ

แต่พอมาวันนี้ เราก็กลายเป็น คนที่แก่กว่า คนที่มีประสบการณ์
บางครั้งพอเจอเด็กใหม่ๆไฟแรง ถามนู่น ถามนี่มากๆ เราก็จะบอกไปว่า
"เชื่อพี่เหอะน้อง ของแบบนี้ พี่ผ่านมาแล้ว" แล้วถ้ายิ่งเด็กนั่น ไม่เชื่อหรือเถียง
เราก็คิดว่า แหม ไม่รู้เรื่อง ไอ้เด็กเมื่อวานซืน

ผมจะเปรียบว่า ประสบการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเรา บางทีก็เปรียบเสมือนก้อนอิฐ
เมื่อเอามากองๆรวมกัน นับวันๆก็จะยิ่งสูงขึ้น จนวันนึงอาจจะกลายเป็นกำแพง
ซึ่งจะสามารถเป็นทั้งสิ่งที่มีประโยชน์ และมีโทษกับตัวเรา ขึ้นอยู่กับว่าเราจะใช้มันยังไง

ถ้าเราเคยผ่านอะไรมาเยอะก็จริง แต่กับงมงายอยู่ในความคิดของตัวเอง
ก็เหมือนเราก่อกำแพงสูง แล้วก็ไปยืนอยู่หลังกำแพง ก็ยิ่งทำให้เราแคบลงๆ

ในทางกลับกัน ถ้าเราสามารถอยู่เหนือความคิด/อคติส่วนตัวได้ ก็เปรียบเสมือน
เราปีนขึ้นมาอยู่บนกำแพงนั้น ก็จะช่วยให้เราเห็นอะไรได้กว้างขึ้น ไกลขึ้น
ยิ่งกำแพงยิ่งสูงเท่าไร เราก็จะยิ่งมองเห็นได้กว้างไกลเท่านั้น

ป.ล. ผมตอบไม่ตรงคำถามเลย แง แง แต่เสียดายพิมพ์มาตั้งเยอะ :?

... การเปลี่ยนไปของเวลา ก็นำมาซึ่งความเปลี่ยนแปลง....และก็ทำให้พี่ได้รู้ว่า...น้องไข่ ที่พี่รู้จักก็เปลี่ยนไป....อืมม...นี่ล่ะ..มหัศจรรย์ของกาลเวลาล่ะ... :wink:

...โลกความฝันและโลกความจริง มันอาจจะดูต่างกัน แต่ก็ใช่ว่าโลกในความฝันจะเป็นไปไม่ได้.... หรือโลกความจริงจะต้องเป็นเช่นนั้นเสมอไป.... อย่างที่ไข่ว่าไว้...การที่เราไม่ทำตัวเหมือนก้อนอิฐ หรือ น้ำที่เต็มแก้ว..ก็คงทำให้เราได้เรียนรู้ ได้ลอง และได้ทำความเข้าใจกับสิ่งใหม่ๆ รอบตัวมากขึ้น... บางสิ่งก็เป็นอย่างนี้ บางคนก็เป็นอย่างนั้น..เป็นไปตามสัจธรรมของโลก.. เราเรียนรู้และปรับเปลี่ยนเพื่อการดำรงอยู่ ด้วยใจที่พยายามเข้าใจในเหตุต่างๆ ที่เกิดขึ้น เพื่อที่จะปรับตัวให้สอดรับกับการเปลี่ยนแปลง...

...รุ่นน้องคนหนึ่งที่พี่รู้จัก...เวลาผ่านไปหลายปี และได้มีโอกาสเจอะเจออีกครั้ง เราก็เกิดความสงสัยว่า...เอ..นิสัยน้องเรามันเปลี่ยนไปนะ??.....เจ้าตัวก็ยังไม่รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนแปลง จนได้มานั่งนึกถึงตัวเองในอดีต...ก็ได้มาคิดว่า...เอ้อ..ตัวเราเปลี่ยนไปจริงๆ .... จากที่ต้องดิ้นรนด้วยตัวเองในต่างแดน ก็ทำให้วิถีทางการดำเนินชีวิตเปลี่ยนไป...

...แต่อย่างหนึ่งที่พี่ก็ยังเชื่ออยู่บ้างว่า การเปลี่ยนแปลงในแต่ละครั้งนั้น เกิดจากทางเดินหรือเส้นทางที่เราเป็นผู้เลือกที่จะก้าวไป..แต่ก็ขึ้นกับว่าเรามีสติในการก้าวเข้าสู่การเปลี่ยนแปลงนั้นมากน้อยเพียงไร.... :wink:

เอ...ว่าแต่ที่พี่โพสต์นี้..มันเกี่ยวกะกระทู้ไหมเนี๊ยะ... เริ่มสับสน... :oops:  :oops:

วันก่อนเจอพี่หมวย เลยกระซิบบอกเพื่อนไม่ให้พี่หมวยได้ยินว่า
พี่หมวยยังไม่เปลี่ยนไปเลยว่ะ

ใส่เสื้อยืด กางเกงยีนส์เหมือนเดิม เหมือนทำงานบอลไม่ผิด !!!
ไม่รู้จักแต่งตัวบ้างเล้ย!

จริงโคตรเลยอ่ะ 8)  เมื่อก่อนเราเคยวาดฝันจะทำสิ่งโน้นสิ่งนี้ หลังจากเรียนจบ แต่ความเป็นจริงมันไม่ได้เป็นตามที่เราคิดเลย ทั้งสถานการณ์ที่ไม่ค่อยอำนวย แม้แต่ความซวยที่คาดไม่ถึง :?

555....... :oops: ...เขิน...

โจ้ๆ...สร้อยคอทองคำเส้นใหญ่ๆๆ..ในวันนั้นอ่ะ..รักษาไว้ดีๆ นะ.....ช่วงนี้มีกระชากสร้อยบ่อยๆ.. แต่ที่ห่วงกว่า..ได้ยินว่าตอนนี้โดนกระชากใจไปเสียแล้นนนน....โธ่..น้องเรา!!!..ไปอยู่กะใครหนอ..อยากเห็นคนๆ นั้นจัง... :D

สำหรับกระผม
เหมือนเดิมมากๆ อยู่หอเหมือนเดิมเลย แต่ตอนนี้เป็นอาจารย์ผู้ช่วยอนุสาสก ไม่เคยคิดเลยนะเนี่ย
แต่ถึงจะอยู่หอ แต่ก็ไม่กินข้าวหอแล้ว  (ไม่ไหวจริงๆ ไม่ใช่ว่าไม่อร่อยนะ รสชาติเหมือนเดิม แต่ 12 ปีนี่ เบื่อมากๆ)

ตอนนี้กำลังจะซื้อบ้านแล้ว อยู่แถวเดอะมอลล์ งามวงศ์วาน  ว่างๆจะชวนเพื่อนๆไปเที่ยวนะคร้าบ

จะว่าไปนะผึ้ง ในยุคพวกเราเนี่ยทุกอย่างจะเปลี่ยนอย่างรวดเร็วเหมือนติดจรวด
แต่เราก็ขอให้ความรู้สึกดีดีของพวกเราอย่าได้เปลี่ยนไปเลย (เว่อร์ไปป่ะเนี่ย 555)

เซฟเองจ้า

ถึงจะผ่านประสบการณ์(ชีวิต) มามาก..แต่ก็ยังอยากให้ทุกท่าน..อย่าละทิ้งความฝัน

ถึงแม้ความฝันกับความจริงจะห่างกันเพียงไหนก็ตาม

อยากมีบ้านริมทะเล มีเรือลำนึง มีเมียเด็ก มีหมาตัว พอละชีวิตกรู :lol:  :lol:

:D  น้าแจ้น > น้าแจ้นและคณะอยู่หอ..

จนกลายเป็นมาสคอตหอซีมะโด่งได้แล้วนะนี่...

12 ปีก็เท่ากับจบการศึกษาภาคบังคับแล้นนน...อิ๊อิ...ได้เวลาไปเติบโตข้างนอกแล้วละสิ..

ขึ้นบ้านใหม่...เมื่อไหร่...อย่าลืม..ชักชวนด้วยน๊า...จะได้ไปแสดงความยินดีกับ...

เคหาสน์ดาว...ที่มีนางฟ้าสถิตอยู่ด้วย.. :oops: ..วันก่อนไปบ้านดวงธิดา...

ชื่นชมฝีมือการออกแบบของ..บอโบ...และการเซ็นแบบอนุมัติสร้างโดย...น้าแจ้น...ด้วยแล้วน๊า

:D อืมม...อ่านที่มาโพสต์ไว้วรรคสุดท้าย...แล้วซึ้งใจ...

หวังว่ามิตรภาพของพวกเราจะได้เติบโตเป็นดั่งต้นไม้ที่งดงาม

ตามกาลเวลา...

8) ผึ้ง > เราทุกคนมีการเปลี่ยนแปลงกันทั้งนั้นแหละ....ในทุกทุกด้าน...ร่างกาย...จิตใจ...

และความคิด...ตามหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าเลยล่ะ...

เราว่ายิ่งโตขึ้น...เรายิ่งต้องเข้าใจ...อะไรหลายหลายอย่างมากขึ้นนะ...

เหมือนกับจะบอกว่า...เราเกิดมา...เพื่อทำความเข้าใจ...กับทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเรา...

เมื่อก่อนเราคิดว่าทุกอย่างต้องหมุนรอบตัวเรา...แต่เอาเข้าจริงแล้ว...เราต่างหมุนด้วยตัวเอง

เราไม่มีใครเหมือนกันหรอก...เธอก็มีโลกของเธอ...ฉันก็มีโลกของฉัน...

แต่พอเรามาอยู่ใกล้ๆ กัน เพื่อให้เราแลกเปลี่ยนและทำความเข้าใจกันและกัน...

ยิ่งพอเรามีคนข้างๆ กายและเด็กตัวน้อยๆ..เราอาจคิดถึงตัวเองน้อยลง...

และพร้อมที่จะคิดถึง...คนอื่นมากขึ้นนะ....

ความคิดที่เติบโตขึ้น...ก็เหมือนกับจะบอกว่าเราได้ผ่านหรือมีประสบการณ์กับสิ่งนั้นมาแล้ว...

คิดแบบเด็กๆ ที่มีความฝัน...มีจินตนาการก็ดี...จะช่วยให้เราอยากที่จะลองทำสิ่งนั้น...

แต่เวลาลงมือทำ...ก็ตัดสินใจแบบผู้ใหญ่...สักนิด...ไตร่ตรอง..และใช้สติในการแก้ปัญหา..

..เราว่าการที่เราได้กล้า...ออกไปมีประสบการณ์ใหม่ๆ มันก็ช่วยขยายโลกของความคิดเรา

ได้มากขึ้นเหมือนกันนะ...ไปพบเจอกับใคร..สังคมใหม่...ที่เราอยากจะโคจรเข้าไปเจอ....

..แบบเด็กในหนังเรื่อง..THE P0LAR EXPRESS ที่ลองกระโดดรถไฟดู

บางทีเราก็ไม่รู้ว่ามันจะพาไปที่ไหน...แต่ที่สำคัญ...เราเลือกที่จะกระโดดขึ้นไปรึเปล่า...

ก็ลองออกไปหาไปเจอกับสิ่งนั้นดู...ถ้าใช่กับสิ่งที่เราปรารถนาแล้วละก้อ...

บางทีเราอาจจะได้แรงบันดาลใจหรือความฝันที่ส่งออกมาจากคนรอบข้างที่เราไปพบเจอได้นะ...

ความฝันมันกระเพื่อมถึงกันได้นะ...ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม...จงอย่าละทิ้งความฝัน.... :wink:

สงสัยว่าทำไมต้องเมียเด็กวะไอ้แบต..

เด็กๆมันง๊องแง๊งขี้อ้อนน่ารักน่าเอ็นดูใช่มะแบต  ก็เนี่ยน๊า....
อิอิ

ขอตอบกระทู้ของหนูผึ้งละนะ  ได้ฤกษ์ซะที...

พูดถึงความเปลี่ยนแปลงคิดว่าตัวเองเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกัน
นึกถึงวันแรกที่มาอยู่กรุงเทพฯใหม่ๆ
ตอนนั้นป่วยบ่อยมาก  ร่างกายยังปรับตัวไม่ได้มั๊ง
แล้วจิตใจก็แสนจะเปราะบาง อ่อนไหวต่อสิ่งต่างๆได้ง่ายเหลือเกิน
แต่ก็คิดว่าตัวเองโชคดีนะ ที่ได้อยู่หอซีมะโด่ง
เพราะด้วยสภาพกายและใจแบบนั้น  ต้องเสร็จไอ้เข้ไอ้โขงข้างนอกแน่ๆ
ถนนหนทางก็ไม่ค่อยรู้เรื่องกับเค้าหรอก ได้ไป RCA ครั้งแรก ตอนที่ทำงานแล้วนู่นล่ะ
4 ปีของชีวิตนิสิตมีแต่อยู่หอ ไปคณะ ไปสยาม ดูหนัง ช้อปปิ้ง หาอะไรอร่อยๆกิน
(ฟังดูไฮโซดีเนอะ my favorite hangout spot is Siam ฮ่าๆๆๆๆ)

พอเรียนจบต้องถอดชุดนิสิตออก  เหมือนเปลือกที่สวยงามที่คอยโอบอุ้มเราตลอดสี่ปีได้ถูกถอดออกไป
เราไม่ได้กำลังเป็นนิสิตจุฬาฯอีกต่อไป  ไม่มีเข็มพระเกี้ยวที่เราสามารถเดินเฉิดฉายอยู่ในสยามได้อย่างไม่อายใคร (ก็นี่ถิ่นช้านนนน)
ยอมรับว่าแอบเคว้ง  เพราะตลอดสี่ปีไม่ได้คิดถึงซีนนี้เลย...
...ที่ต้องหางานทำ  ใส่ชุดทำงาน ทิ้งสถานะนิสิตไปเป็นพนักงานบริษัท
อิ๋มเบรกไปประมาณปีนึงเพื่อถามตัวเองว่าอะไรคือสิ่งที่เราอยากทำจริงๆ
พอไม่มีชุดนิสิตแล้วเป็นเกราะแล้ว  เราจะอยู่รอดในสังคมแบบนี้ได้อย่างไร
Transforming process ก็เลยเกิดขึ้นตรงนี้ล่ะ

งานแรกที่ทำก็อยู่ค่ายเพลงอินเตอร์ เรียกว่าโชคดีที่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก
งานที่สองก็ยังเป็นค่ายเพลงอินเตอร์อยู่  ได้เรียนรู้สังคมมากมายและต้อง transform ตัวเองให้อยู่ได้กับทุกรูปแบบ
งานที่สามเป็นเอเจนซี่โฆษณายิ่งเขี้ยวเข้าไปอีก  นี่ก็กำลังมองหางานที่สี่อยู่ ^^

ลองมองย้อนกลับไปดูตัวเองเมื่อ 12 ปีที่แล้ว  ช่างแตกต่างจากตัวเองในวันนี้ซะเหลือเกิน
จากเด็กผูกเปียถือชะลอมยืนเคว้งอยู่ที่หัวลำโพง  (พรรณนาโวหารจนเห็นภาพมากไปป่ะ เอิ๊กกก)
มาเป็นผู้หญิงวัยสามสิบ ที่รู้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการจริงๆมากขึ้น เข้มแข็งขึ้น
ที่สำคัญรู้ซอกรู้ซอยในกรุง จนเพื่อนๆเรียกว่า อิ๋มแท็กซี่  ไม่หลงแล้วว๊อยยย  อิอิ
เมื่อต้นเดือนได้กลับไป reunion กับเพื่อนสมัยมัธยมที่อุบลฯ
หลายคนบอก แกไปทำอะไรมา!   แหม่, มีดหมอไม่ได้กินตังค์ชั้นหรอก ^^

แต่ก็พยายามบอกตัวเองอยู่บ่อยๆเหมือนกันว่า ไม่ว่าในวันนี้เราจะเป็นยังไง
ข้างนอกจะ transform เป็นอะไรก็เถอะ  แต่ข้างใน...
อย่าลืมว่าเราเคยเป็นใคร เคยนั่งร้องไห้เพราะอะไรบ้าง
เก็บตรงนั้นเป็นบทเรียน ประสบการณ์จะสอนเราเอง
และอย่าลืมว่าในวันที่เคยอ่อนแอ เราเปราะบางแค่ไหน
ต่อไป ถ้าเราเห็นใครที่เคยเป็นตัวเราในอดีต  เราก็รู้ใช่มะว่าต้องทำยังไง ^^

ปล. อ่านดูเหมือนจะเป็นคนดีมีสติขึ้น แต่หารู้ไม่ว่า....
วันกระนู้นยังบอกเพื่อนๆอยู่เลยว่า  “แย่ละเพื่อนๆ ทั้งเนื้อทั้งตัวมีตังค์เก็บอยู่แค่นี้เอง”
ก็นะ..เกิดเป็นคนนี่มันลำบากจริงจริ๊งงง  ชีวิตคือการเรียนรู้อยู่ตลอดเวลา
ตอนนี้ก็กำลังเรียนรู้การสร้างสมดุลทางการเงินให้กับตัวเองอยู่
กิเลศหนอ กิเลศ  งดช้อปสักปีคงจะรวยขึ้น (มั๊งเนอะ)   :)

แนะนำอิ๋มครับ

ว่าให้ไปอ่านหัวข้อ INVESTMENT ของผมนะครับ

ยังไงถ้ามีสตางค์เหลือสักเดือนล่ะ 2,000 บาท ลงทุนทุกเดือน

เชื่อเรานะ .... อยากให้มาลงทุนในกองทุนที่เราจะแนะนำให้ครับ

http://www.one-asset.com/ThailandMutualFund/AMP.pdf

ถ้าลงสักครึ่งปีก็ประมาณ 12,000 บาท แล้วค่อยมาดู Return ก็ได้ว่าโอเคไหม

ถ้าโอเค ก็ค่อยออมต่อครับ  หรือจะถอนหน่วยลงทุนไปเที่ยวก้ได้ 555

เพื่อนๆ คนอื่นที่สนใจก็ลองดูนะครับ เข้าใจว่ามันน่ากลัวครับ สำหรับเรื่องหุ้น หรือการลงทุน

แต่อยากให้เงินมันทำงานให้เพื่อนๆ กันบ้างครับ  :D

ตอนอยู่ที่หออิ๋มไม่เคยไป RCA เลยเหรอ...โอ้..ไม่น่าเชื่อ..

ขนาดซื่อๆใสๆอย่างผมยังโดนเพื่อนหลอกไปตั้งหลายรอบ

เค้าก้อไม่เคยไป RCA อารายไม่รู้จัก
ใสซื่อ
หุหุ

ถึง Max สนใจอ่ะ จัดมาให้หน่อย ไอ้เดือนละ 2,000 หน่ะ
ขอเด็ดๆ ไม่เด็ดไม่เอา

ตาแคม  :wink:

8) กาลเวลาที่ผันผ่านไป..

ความคิดของพวกเราก็ตึกผลึกกันมากขึ้น..

ถ้ามีโอกาสไปบอกกับน้องใหม่ปี 1 ที่จะใช้ชีวิตอยู่ในหอพัก..

เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ อยากบอกอะไรให้กับน้องใหม่ร้ายบริสุทธิ์กันบ้างค่ะ :?:  :wink:

ขอบคุณพี่ๆ เพื่อนๆ ที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นนะคะ

Mr. Eggman -- ตอบมาดีแล้วค่ะ ได้แง่คิดอีกต่างหาก เรื่อง อิฐหลายๆ ก้อนในชีวิตที่เราอาจจะ

ก่อก้อนอิฐจนกลายเป็นกำแพงชีวิตไป บางครั้งทำงานจนจริงจังเกินไปก็มีนะ เลยเห็นด้วยกับกำแพงนี้

บางครั้งเราก็ควรเลือกที่จะนำอิฐเหล่านั้นมาทำอะไร.. ทำให้ดีขึ้น หรือปิดกั้นความคิดของตนเอง

Aj.O -- อย่าเพิ่งละทิ้งความฝันนะคะ ฝันต่อไปและก็เก็บเกี่ยวมันด้วยการทำตามที่ฝัน เราเองบางทีฝันมากกว่าทำจริง มันก็เหมือนเราไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่มีอะไรหยิบจับได้จริง รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน ช่วงนี้พยายามที่จะทำตามที่ฝันไว้ให้มากที่สุด อย่างที่ลูกพิ้งแนะนำ "ชีวิตมีไว้ให้เราใช้" ค่ะ

Safe, ลูกพิ้ง และทุกๆ คน -- ช่วยเสริมวรรคสุดท้ายของ Safe ค่ะ ว่า รู้สึกดีจริงๆ ที่เป็นส่วนหนึ่งของซีมะโด่ง

สำหรับตัวเอง เวลาไม่สบายใจ (เช่น เรื่องงาน) ถ้าอยู่หน้าจอคอมฯ ก็จะเข้ามาดูเว็บบอร์ดอะ เข้ามาดูว่ามีใครโพสต์อะไรใหม่บ้าง

คือ หาทางทำไงก็ได้ให้อารมณ์ดีขึ้นอะค่ะ พอเข้ามาอ่านแล้วก็รู้สึกดีขึ้น

บางทีเพื่อนๆ พี่ๆ โพสต์สิ่งที่เป็นประโยชน์ไว้ พอได้อ่านก็คิดได้ เหอๆๆ ก็รู้สึกดีขึ้นซะงั้น

(นี่พูดจริงๆ นะ มิได้เอาใจพี่ๆ ที่ทำบอร์ดให้ แต่ก็ขอบคุณพี่ๆ มากๆ นะคะ ที่ทำให้มีแหล่งชุมชนของหอแบบนี้)

 :D ดีแล้วล่ะ..ผึ้ง...บางทีการได้เข้ามาคุยกันด้วยมิตรภาพ...

แลกเปลี่ยนทัศนะดีดี...ได้แง่คิดสะกิดใจอะไรบางอย่างกลับไป..

มันก็ทำให้ผ่อนคลายและรู้สึกเหมือนกันว่าสายใยแห่งโลกเสมือนนี่

เชื่อมโยงพวกเราด้วยกันไว้นะ..ถึงแม้ว่าไม่เจอหน้าค่าตาได้ส่งเสียงกัน...แต่เห็นข้อความดีดี

ที่ส่งถึงกัน..แค่นี้ก็ชื่นนนใจแล้ววว...ว่าแล้วก็นึกถึงเพลงนี้..

จะอยู่ไกลห่างสักเท่าไหร่ สิ่งหนึ่งที่ยึดใจเราอยู่ ไว้ไม่ให้เราห่างกัน
คือความห่วงใยที่เธอให้ฉัน คำพูดเหล่านั้น ที่เธอคอยส่งมา

ให้ฉันได้รับรู้ ให้ฉันนั้นได้มั่นใจ ไม่มีสิ่งไหนที่จะลึกซึ้งถึงคุณค่า
ผ่านมาจากถ้อยคำนั้น ผ่านมาจากสายตาฉัน และสิ่งๆนั้นบอกฉันให้รู้ตลอดมา

ฉันและเธอจะเดินไปด้วยกัน ไม่ว่าจะทุกข์หรือว่าจะสุขสันต์ ฉันจะมีเธอข้างกาย
วันเวลาจะนานสักเพียงไหน เพื่อนฉันคนนี้นั้นไม่มีวันห่าง และไม่มีวันจากไปไหน

ในวันที่ฉันไม่มีใคร เปิดอ่านข้อความเก่าๆ ช่างมีความหมายจากวันนั้น
คือความห่วงใยที่เธอให้ฉัน ข้อความเหล่านั้น ที่เธอคอยส่งมา

ให้ฉันได้รับรู้ ให้ฉันนั้นได้มั่นใจ ไม่มีสิ่งไหนที่จะลึกซึ้งถึงคุณค่า
ผ่านมาจากถ้อยคำนั้น ผ่านมาจากสายตาฉัน และสิ่งๆนั้นบอกฉันให้รู้ตลอดมา

ฉันและเธอจะเดินไปด้วยกัน ไม่ว่าจะทุกข์หรือว่าจะสุขสันต์ ฉันจะมีเธอข้างกาย
วันเวลาจะนานสักเพียงไหน เพื่อนฉันคนนี้นั้นไม่มีวันห่าง และไม่มีวันจากไปไหน

ให้ฉันได้รับรู้ ให้ฉันนั้นได้มั่นใจ ไม่มีสิ่งไหนที่จะลึกซึ้งถึงคุณค่า
ผ่านมาจากถ้อยคำนั้น ผ่านมาจากสายตาฉัน และสิ่งๆนั้นบอกฉันให้รู้ตลอดมา

ฉันและเธอจะเดินไปด้วยกัน ไม่ว่าจะทุกข์หรือว่าจะสุขสันต์ ฉันจะมีเธอข้างกาย
วันเวลาจะนานสักเพียงไหน เพื่อนฉันคนนี้นั้นไม่มีวันห่าง และไม่มีวันจากไปไหน

เนื้อเพลง: ข้อความ
อัลบั้ม: Mild  ของ พอส

^
^
เพลงเพราะๆ

แม็กซ์ - น่าสนใจเนอะ  เด๋วว่างๆจะโทรไปคุยนะ  อยากมีความั่นคงแบบไม่ต้องขายแอมเวย์มั่ง  5555

แต่ตอนนี้อยากคุยกับเพื่อนโต้งมากกว่า  
แบบว่าอยากจะทำอพาร์ทเมนต์ที่อุบลฯ  ที่มีแระ  ทำเลดีด้วย แต่ไม่รู้กฏระเบียบหรือการก่อสร้างอะไรเล้ยยย


ลป1. เห็นเค้าเปรี้ยวปรี๊ดดดแถมฮาร์ดคอร์แบบนี้  ตอนเรียนไม่เที่ยวเลยน๊า  ใสซื่อสุดๆ ^^

ลป2. อีนังแครม ตกลงแกจะลงทุนหรือว่าขอหวยแมกซ์กันแน่วะ   ขอเด็ดๆ - -"

ลูกพิ้ง >> เรื่องที่ถามมาว่า..จะบอกอะไรให้เด็กปีหนึ่งหอพักรับรู้

อืม...มีเยอะแยะมากไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนเลย

ถ้ามีโอกาสเล่า ก็คงเล่าถึงโอกาสที่ดีที่ได้มาอยู่หอพัก แล้วทำให้มีเพื่อนเยอะๆ ดีๆ แบบนี้

ได้ทำกิจกรรมร่วมกัน สนุกสนานเฮฮาด้วยกันตลอด 4 ปี  สถานที่ที่พวกเราเคยไปทำกิจกรรมร่วมกัน

พอผ่านไปอีกครั้งก็นึกถึง คำพูดที่ถ่ายทอดความรู้สึกความห่วงใยต่อกัน ความเอื้อเฟื้อช่วยเหลือกัน

ยังประทับใจจนทุกวันนี้ ทำให้รู้จักความหมายของคำว่า "เพื่อนแท้"

บางทีกับเพื่อนที่หอพักเราก็รู้สึกว่า "มองตาก็รู้ใจ" อะ (เวอร์ไปปะเนี่ย)

ไม่เว่อร์หรอกค่ะ...ยิ่งเวลาผ่านไป...เพื่อนฝูงแทบนับนิ้วได้ ...การเลือกกลุ่ม เลือกสังคมก็เข้มงวดมากขึ้น

พี่อ่านกระทู้นีไม่หมด แต่พอจะร่วมเนียนได้ว่า"เตรียมรับความเปลี่ยนแปลงในชีวิตทุกวัน"นะคะ  กระแสมีทั้งดีมาก ดีน้อย ต้องปรับจิตปรับใจกันทุกวัน ปรับได้ดีก็สุขได้ค่ะ.
p.nn

:D ผึ้ง จ๋า

ขอบจายมากมายที่มาตอบคำถามของช้านนน๊า...

สำหรับเพื่อนซีมะโด่งแล้วนี่...มองตาก็รู้ใจ...ช้านขอขานรับด้วยคนน.. :oops:  

P'nn. -- ขอบคุณนะคะพี่ที่มาร่วมแชร์ความเปลี่ยนแปลงไปด้วย

ลูกพิ้ง -- หวังว่า แกคงถ่ายทอดความรู้สึกตลอด 4 ปี จนกระทั่งวันนี้ได้ดีนะ เป็นกำลังใจให้  :wink:

พี่คงต้องใช้เวลาที่นี่ซักวันเพื่ออ่านอย่างเอาจริง เพราะพี่กะลังหากระทู้น่าสนใจเพื่อแนะนำค่ะ...น้องชี้โพรงให้พี่หน่อย!
p.nn

หวัดดี...มาตอบมั่ง

ไม่เปลี่ยนแปลง....ชื่อ แซ่ อาชีพนักเรียน เหมือนเดิม
เปลี่ยนแปลง......อ้วนขึ้นนนนน.......เย้ยยยย
                    ความคิดเปลี่ยนแปลง....ชอบทำไรคนเดียวมากขึ้น ความอดทนในการรอคอยน้อยลง ขี้เกียจมากขึ้น อยากอยู่เฉยๆ และนอนมากขึ้น อิอิอิ ไม่รู้ดิ คงเปลี่ยนหลายอย่างแต่นึกไม่ออก บางทีตัวเองก็ไม่รู้หรอกว่าอะไรเปลี่ยนบ้าง เพราะมันเริ่มเปลี่ยนทีละน้อย จนเป็นความเคยชิน ต้องให้คนอื่นที่ไม่เจอกันนานๆ บอกว่าเราเปลี่ยนอะไรในตัวเองไปบ้างน่ะ

:D ผึ้ง ++ ขอบคุณมากสำหรับกำลังใจจ้า..
วันนี้ไปขึ้นเวทีพูดในงานปฐมนิเทศน้องใหม่หอพักมาแล้วล่ะ..เห็นภาพน้องใหม่ปี 1 แล้ว
ยิ่งคิดถึงวันวานที่หอพักของพวกเราจัง..
  ปล.วันนี้ อ.เอส กับ อ.เซฟ ก็โชว์ความสามารถเป็นคู่หู-ดูโอ
เรียกเสียงฮาจากน้องๆ  มิเสียชื่อรุ่น 39 จริ๊งจริง..

 8) พี่หนุงหนิง ++ ตอนนี้แนะนำกระทู้นี่เลยค่ะพี่..ฝากไปปชส. ที่ห้องพี่เก่าด้วย..
เผื่อพี่ๆ จะได้มีเรื่องเล่าที่เป็นของขวัญจากวันวาน...
มามอบให้กับน้องๆ ฟังกันสนุกๆ ในห้องนี้บ้างนะค่ะ...:wink:

  :P  เอ  ++ หวัดดีจ้า เมื่อไหร่จะกลับมาเมืองไทยอีกล่ะนี่

เข้ามาอ่านแล้วพวกเราก็เติบโตขึ้นตามกาลเวลากันทุกคนเนาะ แต่ก่อนก็เคยคิดไว้ในใจถ้าโตขึ้นจะทำอย่างนั้น จะไม่ทำอย่างนี้ แต่ก็มีบ้างที่พลาดพลั้งไป ได้มาอยู่ห่างไกลจากเมืองไทยยิ่งได้เข้าไกล้พุทธศาสนายิ่งขึ้น ช่วยให้เราเข้าใจอะไรๆในชีวิตมากขึ้น
ไม่เคยคิดหรอกว่าตัวเอ๋เองจะมาได้ไกลขนาดนี้ ยิ่งตอนนี้มีตำแหน่งเป็นหัวหน้าเขาค้ำ้คอแถมยังเป็นคนเอเซียคนเดียวที่ทำงานที่นี่ แรกๆยิ่งเครียดใหญ่
แต่ตอนนี้สบายแล้วล่ะเพราะทุกคนที่นี่เขาเชื่อในความสามารถของหญิงไทยตัวน้อยๆหน้าเหลี่ยมๆคนนี้
ในช่วงเวลาสิบปีที่ผ่านมา สิ่งที่เปลี่ยนแปลงได้ชัดก็พูดได้ตอนนี้อย่างคล่องแคล่วห้าภาษา ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะทำได้
และสิงที่วางแผนไว้สำหรับการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ในอนาคตปีหน้าอยากจะเป็นแม่คนกับเขาสักที พวกเธอคงได้อุ้มหลานกันแน่นอนเตรียมเป็นแม่กับพ่อทูนหัวกันได้เลยนะ :D

พี่เปลี่ยนไปทุกอย่าง

ถึงนู๋อิ๋ม..เอาโฉนดไปส่งให้พี่น้องตั้ม..รอประมาณ 3 เดือน เดี๋ยวพี่น้องตั้มจัดให้..เพราะพวกกฎต่างๆเนื่ยะ สถาปนิกเค้าจะแม่นกว่า..

ส่วนของพี่โจ้..เล่นเอาไปต่อไม่ถูกเลย

ส่วนสิ่งที่เปลี่ยนไป..แบบว่ายกเอาเรื่องนึงให้แตกประเด็นต่อ..

ช่วงสิบปีนี้..ใครเคยอกหักบ้าง..รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปมั๊ย..หลังจากทำใจได้แล้ว..

อกหักเรื่องเล็ก  อกเล็กเรื่องใหญ่

 :lol:

ขอบคุณเพื่อนเต้มั่กๆจ้ะ  ในรูป display มันเล็ก  เลยดูเป็นสาว Wonder Girls ไปอย่างนั้นแหล่ะ  เอิ๊กๆๆ
... อยากเจอแกว่ะ, ต้องไปดักรอตามคอนเสิร์ตใช่มะเนี่ย

ตอบเพื่อนโต้ง ....

ปรึกษาพี่ตั้มเนี่ย  ต้องกดบัตรคิวป่าวหว่า  ได้ข่าวว่าคิวทองมากกกกก ^^

ส่วนเรื่องอกหัก,
สองครั้งใหญ่ๆที่เกิดอาการนี้  ทุกครั้งตัวเองรู้สึกว่าอยู่นิ่งๆจะดีกว่ามั๊ย  
ชีวิตหลังอกหักเลยชิวมากกก... นิ่งสงบ  มีความสุขตามประสาเรื่อยมาอีกหลายปี ^^

ก็เปลี่ยนไปนะโต้ง เราจะนิ่งขึ้น ประสบการณ์จะทำให้เราเข้มแข็งขึ้น
มุมมองการใช้ชีวิตไม่เปลี่ยนเท่าไหร่  ที่เปลี่ยนคือมุมมองความรัก
ปล่อยวาง ไม่ค่อยค้นหาละ  จะมีก็แต่แอบกรี๊ดกร๊าดนักร้องตามประสาวัยสะรุ่นพึงกระทำ อิอิ

ว่าแต่...แกคิดยังไงถึงเอาเรื่องนี้มาถามเนี่ยยยย

ไม่มีอะไรหรอก..ที่เปิดประเด็นนี้..

ก็เห็นว่า..สิบกว่าปีนี้..มีอะไรที่เปลี่ยนไป..

ก็เลยรู้สึกว่า..เหตุการณ์อกหัก..มันเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในชีวิตแต่ละคน หลายๆคน..นิสัยเปลี่ยนไปเลย..

สำหรับเรา..คิดอะไรได้หลายอย่างเลย..เช่น ไม่มีอะไรเป็นของเรา..

ดังคำพระบอก..ถ้าสิ่งนั้นเป็นของเรา..ก็ลองปล่อยไป..ถ้าเป็นของเราจริงๆ..มันก็จะกลับมา..

ปรากฎว่ามันไม่กลับเว้ยยย..ตอนนี้..ก็เลยคิดจริงๆนะ..ว่าไม่มีอะไรที่เป็นของเราตลอดไป

ชีวิตสร้างภูมิคุ้มกัน เกิดการปรับตัวไม่ให้คิดแบบที่จะทำให้เจ็บช้ำอย่างเดิมอีก..

ชีวิตไม่ได้ดำเนินด้วยความประมาท..

ทำแบบทางสายกลาง..ไม่สุดโต่ง..ไม่ต้องเอาใจสุดๆ..แบบ puppy love ไม่ต้องงอน เวลาไม่รับโทรศัพท์..Do u belive me? ถ้าใช่..คำอธิบายเรื่องต่างๆก็คงต้องเชื่อใจกัน..

รับโทรศัพท์ช้าหน่อยเพราะติดสายอีกเครื่อง ไม่โทรมาแสดงว่าทำงานยุ่ง ไม่รับสายเพราะติดประชุม

กลางๆ..สบายๆ..สำหรับเรา..มันเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญจากการดำเนินชีวิตความรักแบบสุดโต่ง..แบบว่าทำได้ทุกอย่าง..นั่งรถข้ามวันข้ามคืนจาก กทม.ไปหาดใหญ่ แล้วก็กลับมาเรียนได้วันจันทร์

เป็นทุกวันนี้คงไม่ทำ..ถ้ามึนมากๆ..ก็คงไปด้วยกันไม่ได้..โตๆกันแล้ว..อนุญาตให้มึนได้พอสมควร

มันดีตรงที่ทำให้ชีวิตมันสบายขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ ในเมื่อคุณสองคนตกลงใจจะคบกัน มันก็ต้องเชื่อใจกัน sweet กันพอให้ไม่จืดชืด..มีที่ว่างให้เดินตามกันไปได้..ไม่อึดอัด

อีกอย่าง..มันทำให้เราคงไม่เสียใจกับอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว..เพราะมันผ่านจุดที่เสียใจที่สุดไปแล้ว..มองทุกอย่างเป็นสัจธรรมมากขึ้น..อย่าไปยึดติด..ชีวิตมาเร็ว..แล้วก็ไปเร็ว..

นี่ล่ะ..ในสิบกว่าปีมานี้..ที่เปลี่ยนแปลงไป

ของเรา

สิ่งที่ไม่เปลี่ยน

 ถ้าคนนั้นคิดว่าใช่ + ชอบมาก ก็จะเข้าไปเต็มตัว  ไม่มีกั๊ก พออกหัก ก็เศร้าเป็นหมาหงอย

ถ้าแค่คิดว่าชอบ ก็อยากทำความรู้จัก แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมาก  อยากจะอยู่ก็อยู่อยากจะไปก็ไป

ทำนิสัยเสียกับผู้หญิงเหมือนเดิม



แต่สิ่งที่เปลี่ยน ก็เรื่องการจมปลักอยู่กับความเสียใจ จะหายเสียใจได้เร็วขึ้น

คือคิดว่า  ถ้าเค้าไม่เห็นคุณค่าในตัวของเรา   เค้าก็ไม่ได้มีคุณค่าอะไรในชีวิตสำหรับเรา

อย่าเสียน้ำตาให้กับคนที่ไม่เห็นคุณค่าของเรา  แค่นั้นก็หลุดน่ะ

เด๋วกรูสรุปของคุณMAxให้นะ......อกหักเหมือนเดิม....แต่เจ็บน้อยลง.....สรุป "โสด" (เหมือนกรู)  :cry:  :cry:  :cry:

5555

อกหักทีกินเหล้าสนุกดีอ่ะ  เด๋วนี้แก่ล่ะ กินได้น้อยลงล่ะ  :D

เป็นการสรุปที่เยี่ยมยอดมาก..จบได้ในกระบี่แค่เพลงเดียว..

นับถือ..นับถือ

8) หูยยยย..เข้ามาอ่านแล้วอิน....ขอแสดงทัศนะแบบสาวช่างฝันมั่งนะ....

เมื่อก่อนรักใครชอบใครก็เหมือนเด็กๆ ที่อยากได้ของเล่น
แต่พอไม่ได้มา..ก็เศร้าใจฟูมฟาย..แต่ก็ไม่มากมาย..เพราะเมื่อก่อนอยู่หอ..
เพื่อนสาวคอยปลอบใจเยอะแยะ..มีพี่ๆ น้องๆ กิจกรรมให้ทำ..เด๋วก็ลืม..
แต่ก็ยังจำความรู้สึกนั้นได้อยู่นะ..เหมือนไปรื้อลิ้นชักแล้วเจออะไรบางอย่าง
ที่ซุกไว้พอหยิบออกมาดูแล้วพบว่ามีทั้งรอยยิ้ม..เสียงหัวเราะและหยาดน้ำตา.. :cry:

เราว่าพอเราโตขึ้นมุมมองความรัก....มันก็เติบโตขึ้นเช่นเดียวกัน.....
เมื่อก่อนเราพบว่าเรามักจะรักคนที่เราไม่รู้จักอย่างบ้าคลั่งเสมอ..
พอเราได้รู้จักเขามากขึ้นเราอาจรักเขาน้อยลงหรือรักอย่างมีสติมากขึ้น..

ทุกวันนี้..เราเลือกที่จะ..รู้จัก..เข้าใจ..เห็นคุณค่า..กันก่อน
แล้วความรู้สึกรัก..ก็จะตามมา..เหมือนความรักในต้นไม้มั้ง..
เราจะชอบจะรักต้นไม้ชนิดไหนถึงกับไปแสวงหามาปลูกดูแลมันให้เติบโต
ออกดอกออกผล..ก็ต้อง..รู้จัก..เข้าใจ..เห็นคุณค่าของพืชชนิดนั้นก่อน..
ความรักก็เหมือนต้นไม้นะ..ปลูกต้นไม้แห่งความรักกันแล้วก็องช่วยกัน
รดน้ำพรวนดินใส่ปุ๋ยให้เติบโต..ตัดแต่งกิ่งเล็มใบกันบ้าง..
แต่อย่างไรก็ตามเราต่างก็ต้องเติบโต..อยู่ห่างๆ กันบ้าง..พอให้กิ่งมาเชื่อมถึงกัน
ไม่รู้สึกว่า..เราเติบโตอย่างโดดเดี่ยวเกินไปนัก..
แต่ไม่ใช่ชิดจนอึดอัด..จนพบว่ากิ่งก้านของเราไม่สามารถเติบโตได้
แล้วพลอยจะกลายเป็นไม้แกร็นไป..

อ๋อ..สิบปีที่เปลี่ยนไปกับความเปลี่ยนแปลงของเพื่อนสาวที่อยู่รอบตัว..
เห็นมาอีกข้อ..คนที่เห็นว่าตอนอยู่หอเป็นสาวห้าวๆ ทอมๆ ตอนนี้มีลูกปาไป  3  คนแล้ว..
อีกคนที่ไม่เห็นวี่แววตอนเรียน..ก็ได้แต่งงานได้ลูกมาหนึ่ง..
หรือไม่ก็ได้แต่งงานสละโสดตัดหน้าก่อนพวกที่ควงๆ กันโฉบเฉี่ยวไปมาตอนอยู่หอซะอีก..
ส่วนที่เห็นรักกันมานานแต่ยังไม่ได้แต่งบางคู่ก็มีฉากจบให้ต้องเสียน้ำตา
ไปกับความเปลี่ยนแปลง..
แต่คู่ไหนก็ตามที่เป็นรักทรหด..รักข้ามหอ..แล้วตัดสินใจจะใช้ชีวิตร่วมกันอันนี้ก็ปลาบปลื้มใจ

เรื่องความรัก...นี่ไม่เข้าใครออกใคร...เลยนะ...เอาแน่เอานอนไม่ได้เล้ยยย...เฮ้ออ...
พูดแล้วเหมือนกับปลง...แหม..ไม่ได้ขนาดน้านนน...ทุกวันนี้ก็มีความสุขกับสิ่งที่มีและที่เป็น..
เท่านั้นเอง..คิดว่าตัวเองเป็นคนโชคดีนะที่มีโอกาสได้พบได้รู้จักกับคนดีดีในชีวิตที่ไม่ได้คิดว่า
ได้เจอ..เหมือนกับเธอไง...นี่ไม่ได้ฝันไปนะ...เรื่องจริง555

  8) อืมม..มีคำถามอยากถามหนุ่มๆ ในเว็บนี้มั่งจัง...ที่ถามเพราะเห็นมีแต่หนุ่มวนเวียนเข้ามา555

ถามว่า..ผู้ชายคิดว่า..การแต่งงาน..คือ..จุดสิ้นสุดของอิสระ(ภาพ)
และการได้ทำในสิ่งที่อยากทำมั้ย..

ปล.ถ้ายังไม่แจ้งใจในคำถามบอกกันมาได้นะจ้ะ :wink:

เรื่องอกหัก หรือ การเสียใจจากความรัก ทำให้คนเปลี่ยนไปมั้ย...

คิดว่าเปลี่ยนแน่นอน เห็นด้วยกะท่านโต้งว่า มันทำให้เราคิดได้ว่า ไม่มีอะไรเป็นของเรา

ทุกสิ่งเปลี่ยนแปลงได้เสมอ เขาเปลี่ยน เราก็เปลี่ยนได้เช่นกัน

บางทีเกิดคำถามว่า คนเราพบกันเพื่อจากจริงๆ หรือ ความเป็นจริงมันเศร้าจัง

พบกันสุดท้ายก็จากกัน ช้าหรือเร็วอีกเรื่องหนึ่ง  ต้องทำใจและเดินสายกลาง

จริงๆ การพบและได้รู้จักกันมันก็เป็นการดี คือ ทำให้เราได้เรียนรู้ซึ่งกันและกัน ได้เห็นแง่มุมในชีวิตต่างๆ มากขึ้น

หากวันไหนที่ต้องจากกัน สิ่งที่ผ่านมาก็คือ ความทรงจำดีๆ ที่จะอยู่กับเราตลอดไป

อกหัก ครั้งแรก
สิ่งแรกที่คิดคือ เราจะอยู่ยังไง กับชีวิตที่ไม่มีเค้า จากที่เคยมีคนๆนึงอยู่ข้างๆ ไปไหนด้วยกัน ทำอะไรด้วยกัน อยู่ดีดีก็หายไป เหลือเราต้องอยู่ราวกับเผชิญโลกตามลำพัง เสียใจเหมือนเด็กเสียของเล่น เจ็บแป๊บเดียวหาย พอไปทำอะไรเพลินๆก็ลืม
อกหักครั้งต่อมา
เริ่มโตขึ้น ก็เริ่มจริงจังกับชีวิตมากขึ้น เกิดอาการเจ็บแปลบ แบบว่าปวดๆ ปนหวิวๆ แถมอาการออกฤทธิ์นาน อาการกำเริบทุกครั้งที่ฟังเพลงที่มีเนื้อหาปะโลมโลก หันหน้าเข้าหาสุราเป็นที่พึ่งทางใจ แถมมีอาการฝังใจแถมมาด้วย
.
.
.
.
อกหักอีกซักที
ก็ยังมีอาการเจ็บปวดบ้างตามเหมาะสม ขึ้นอยู่กับเหตุปัจจัย แต่ไม่มีอะไรมากมาย และพร้อมที่จะอกหักอีก ในครั้งต่อๆไป

-----------------------------------------------------------  

ถามว่า..ผู้ชายคิดว่า..การแต่งงาน..คือ..จุดสิ้นสุดของอิสระ(ภาพ)
และการได้ทำในสิ่งที่อยากทำมั้ย..

ตอบว่า...ตอบไปจะอายไหมนี่ เพราะว่ายังไม่ได้แต่งงานเยย แถมยังห่างไกล แต่จะขอหาญกล้าตอบในมุมมองของตนที่ยังไม่แต่งละกัน คำว่า จุดสิ้นสุดของอิสระ(ภาพ) นั้นดูน่ากลัวไปนิดนึง แต่ถ้าเรียกให้เพราะๆคงเรียกว่าการเสียสละความเป็นตัวเองออกไปบ้าง เราว่าถ้าคนเรายังคงรักความเป็นตัวของตัวเองมากๆเกินไป คงจะยังไม่พร้อมที่จะแต่งงานกะใครมั้ง เรียกว่าเกิดการจำกัดทางอิสรภาพที่เหมาะสมจะดีกว่า ไม่ใช่ว่าชั้นยังอยากทำอะไรก็ทำ ไม่สนใจคนที่เราแต่งด้วย แบบนี้ก็ไม่ไหว แต่มันก็แค่บางส่วนไม่ใช่ทั้งหมดหรอก เพราะว่าไอ้อิสระภาพหรือ ไอ้สิ่งที่อยากทำบางอย่าง มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี ที่ถูกต้องนี่นา เช่น ก่อนแต่งงานน้าแครม(นามสมมุติ)ชอบไปอาบน้ำแถวรัชดา เพื่อผ่อนคลาย แต่หลังแต่งงานแล้วก็ไม่ควรจะทำ(ให้จับได้) แต่ในทางกลับกัน เซียนโต้ง(นามสมมุติ)ชอบลิเวอร์พูลมาก แต่ภรรยาชอบการท่าเรือ แล้วจะมาให้เซียนโต้งไปชอบการท่าเรือแทนลิเวอร์พูล แบบนี้ก็คงจะไม่ดีแน่

ตอบไปเรื่อย ให้ดีต้องให้คนแต่งงานแล้ว มาช่วยตอบ

 :roll:

อกหัก:
มันก็มีหลายสาเหตุ..... อืมผมเคยแบบ รักสี่เศร้าอ่ะ เพื่อนที่สนิทกันมาก ชอบเรา และเราก็ไปชอบคนที่เค้ามีแฟนแล้ว แต่คนที่เราชอบก็ ตัดสินใจมะได้ว่าจะเลือกเรา หรือแฟนเค้า โอ้ความรู้สึกมันก็ไม่ดีเลย เจ็บปวดกันหมดทุกคน ไม่รู้จะหาทางออกอย่างไร เป็นทุกข์ใจอยู่นานนับเดือน แล้ววันหนึ่งก็มานั่งคิด และก็เลือกจะเป็นฝ่ายรอ และถอยห่างออกมา แต่ก็คอยดูแลเค้าอย่างเดิมไม่คิดหวังใดๆ (พระเอกจริงๆ) รอให้วันเวลาเป็นตัดสินใจ....บทสรุปสำหรับผม ทำดีได้ดีคับ



ถามว่า..ผู้ชายคิดว่า..การแต่งงาน..คือ..จุดสิ้นสุดของอิสระ(ภาพ)
และการได้ทำในสิ่งที่อยากทำมั้ย...
สำหรับผม คิดว่ามันเป็นคำพูด ที่ล้อกันประสาผู้ชายมากกว่า (แต่ขึ้นอยู่กับภรรยา และเหตุของการแต่งงานด้วยนะ) จริงแล้วมันก็มะได้ขาดอิสระดภาพ แต่ว่าเราก็ต้องมีหน้าที่รับผิดชอบเพิ่มขึ้นมา แต่เวลามีเท่าเดิม และการจัดสรร เวลาก็จะมีผลกับการดำเนินไปของครอบครัว "แฟมมิลี่แมน" คือ คนที่ขาดอิสระภาพอ่ะป่าวอ่ะ  และภ้าวันหนึ่งคุณได้เป็น พ่อคน คุณจะลืม คำว่า อิสระภาพไปเลย...เพราะความสุขคือ ครอบครัว

ขอบคุณที่อ่านครับ

เน็ต...กรูขอโทษ...ฮือๆๆๆๆๆ  (แบบในหนังไง)

เห็นเหมือนท่าน egg..ตอนนั้นเพลงที่ฟังไม่ได้เลยคือ คิดถึงเธอทุกทีที่อยู่คนเดียว..กับ รักเธอทั้งหมดของหัวใจ..

แต่ที่สุดๆเลยนะ..จำชื่อเพลงไม่ได้ของมาช่าน่ะ..ฉันหวังว่าวันนึง..แม้ใจจะร้าวราน..เวลาจะรักษาใจเราเอง.. โอ้โห..สุดยอด..ไหลพรากๆ..

แต่พอซัก 1 ปี..เพลงที่ให้กำลังใจมากๆเลยนะ..ฉันไม่ใช่ดอกไม้..ของมาช่า..เสือ ธนพลแต่ง..สุดๆเลย ฟังแล้วรู้สึกดีมาก

ตรูได้เสื้อบอลมาจากไอ้ไข่ตัวนึง
มันบอกไม่อยากเห็น เพราะคนที่หักอกมันซื้อให้
หุหุ เสร็จโจร  :lol:

ชอบคำพูดไอ้เน็ตยักษ์ว่ะ
ไม่เชื่อการเป็นพ่อคน มันจะส่งผลดีเช่นนี้เอง

ตาแคม

มันได้เสื้อจากใครวะ..วานบอก

นำเพลงที่ท่านโต้งกล่าวถึงมาโพสต์แบบเต็มๆ

เพลง: เวลากับคนสองคน - มาช่า
วันเวลาได้นำพาทุกอย่าง
ได้นำทางเราสู่ความรัก
ได้สร้างความสัมพันธ์ สองเราให้ต้องการ
จะเดินร่วมทางตลอดไป

เวลาเดินไปจิตใจเรานั้นเปลี่ยน
ต่างคนมีทางที่ต่างกัน
ถึงแม้จะตั้งใจ ควบคุมมันเท่าไร
แต่มันไม่ดีขึ้นมาเลย

ได้มองเธอทุกครั้ง ในหัวใจฉันยังเจ็บ
ยังคงคิดถึงวันเรารักกัน
แต่มันถึงวันนี้ ถึงเวลาต้องจากกัน
ไม่มีวันเวลานั้นแล้ว

เวลาเดินไปไม่เคยจะหวนกลับ
ฝากเพียงรอยทางกับความหลัง
ฉันหวังว่าวันหนึ่ง แม้ใจเราร้าวราน
เวลาจะรักษาใจเราเอง

อ่านเนื้อเพลงแล้ว

อืม.... :wink:

แส่ดดดด แครมมมมม แทงงงงงงงกรู

 :twisted:

ปะ กลับมาดริ๊งเครื่องดื่ม
รำลึกความหลัง อิอิ
 :lol:

ตาแคม
(ตอนนี้ เสื้อตัวนั้นตูยังใส่เตะบอลอยู่เลย
จะเอาคืนก้อได้นะ หุหุ  :twisted: )

ตาแคม เตรียมหาร้านที่มีนางแบบมาโชว์ไว้เลย

อีกสองอาทิตย์เจอกัน

เพื่อนโต้ง เพื่อนอิ๋ม น้องชาร์ป น้องหลิม พี่โจ้ พี่ตี๋
และท่านผู้พิศมัยบรรยากาศในการร่ำสุราทั้งหลาย

มาเสียสุขภาพกันซะทีดีกว่า

 :roll:

เฮ้ย..ตกลงมันได้เสื้อมาจากใครวะ

ก็มาอยู่กะแฟนหวะเกาะเมียกินและมาทำงานด้วย ว่างๆๆมาเที่ยวเวียดนามได้ท่าน

อยากไปเที่ยวอยู่เหมือนกันอ่ะ :D

สบายกันไม่ท่านเดือนหน้าก็จะหนีเมียกลับเมืองไทยแล้วหวะจะกลับเป้นโสดสัก 14วันพวกแก่อยู่ไหนกันบ้างหวะรายงานตัวหน่อย  ไอ้เอี้ยวมันยังผอมอยูหรือเปล่าหวะ และที่งงไอ้แม็กแก่อ้วนได้ไงหวะ กินเบียร์บ่อยหรอหวะ ส่วนไอ้ต้นมันหายไปไหน

สำหรับไอ้ไข่..กรูบอกแล้ว..มันไปเมืองนอกเนี่ยะ..กรูเจอมันบ่อยกว่าตอนมันอยู่ระยองอีก..

สงสัยมากว่าเค้าจ้างมรึงไปทำไรวะ..

ตอบเซียนโต้ง

คือเจ้าของบริษัทเค้าต้องมาติดต่องานแถวๆบ้านเราบ่อย เค้าขี้เกียจเดินทาง เลยจ้างผมมาเดินทางแทนครับ


สวัสดี คุณเบิ้ม

 8)

สำหรับเพื่อนไข่

หวัดดีท่านไข่ แต่งงานเมื่อไหร่บอกเฮียด้วยนะท่าน จะแสดงความยินดีไป

 :D

^
^

คุณเบิ้ม ทำไงถึงได้สาวเวียดนามเป็นแควนอ่ะ

ตาแคม

พอดีจับสลากได้คับท่านแคม  ล้อเล่น แฟนเรา็ก็้คนไทยหละคับ พอดีเขามาใช้ทุนที่เวียดนามเราเลยมาทำงานที่เวียดนามด้วยคับแบบว่าต้องเลี้ยงลูกนะคับเลยห่างแฟนไม่ได้
เราก็มานานแล้วอีกไม่กีปีก็กลับแล้วคับ แต่ไม่รู้เราจะกลับเปล่าสาวเวียดนามขาวทั้งนั้น
ว่างก็มาได้คับมาดูว่าขาวจิงหรือเปล่านะคับท่าน

เบิ้ม

เพื่อนเบิ้ม

แล้วสาวเวียดนาม ไว้ขนจั๊กแร้ยาวๆรึป่าว

ว่าแต่มีลูกซะแล้ว ในขณะที่ตาแครม ยังไม่มีเมียเลย

เพื่อนไข่

สาวเวียดนามไม่ไว้ขนรักแร้เหมือนสาวจีนคับท่าน แต่อย่างอื่นต้องมาพิสูจน์เองนะท่าน แต่ขอบอกว่า...สุดๆๆ

เบิ้ม

นั่นเด่ะสาวจีนขนรักแร้ฮึมเลย(แผ่นดินใหญ่อ่ะนะ)  ส่วนสาวจีนพัฒนาแล้ว(ฮ่องกง,เซี่ยงไฮ้) โอเคเลย ... ขาว สวย หมวย ไร้ขน(รักแร้) ดูแลตัวเองดี ...หอม ...มากๆ ....:lol:  :lol:

นี่โต้งถามจริงๆเถอะเธออกหักจากหวานหรืองัย เขียนซะเศร้าเลย

อ้าว..หาเรื่องซะอย่างนั้น..หนูหิ่น..กำลังสาวจีนจึ๋ยๆอยู่ดีๆ..

ไม่มีอะไร..ก็แค่ตามกระทู้แค่นั้นเอง

ชอบๆ
หอมๆ ไร้ขน
หุหุ

ตาแคม

หอมๆ..ไร้ขน.....ไอ้นี่

^
^
 :-? ไปกันไกลเกินสิบปี เอ๊ย กระทู้นี้แล้วม้างงง...เจ้าค่ะ

อยู่ๆ นึกถึงกระทู้นี้ขึ้นมา  เพราะว่าในช่วง 2-3 สัปดาห์มานี้

มีเหตุให้ได้เจอะเจอกัน  กับเพื่อนผอง RCU79 อยู่เนืองๆ

หลายอาทิตย์ก่อนโน้น ยายป้อมกะตาช้วง มากรุง  เราก็มุ่งไปเจอกัน

สาวผึ้ง มะพร้าว นัน(วิดยา) บุ๋ม ตาตั้ม ป๋าเอี๊ยว น้าแจ้น อ.เอส

อาทิตย์ก่อนชาวหอซีมะโด่งก็ได้เจอกันที่แดนใต้

หวาน มัลลี่ มิ้ม กบ(วิดยา) นิด บิ๋ว หมอจ๋า หมอเอ้ เจ๊หนึ่ง  ยายป้อม น้องจ๋า

เจ้าสาวบุ๋ม&เจ้าบ่าวตั้ม  อีกทั้ง โต้ง พี่อาร์ต ต.ตือ ต.ตูน บอโบ  ตาช้วง ตาซอล

เมื่อวานนี้..เอ๋..หนูหิ่น..บินกลับมา..มะพร้าว ผึ้ง แล้วเราก็เจอกันได้

น่าแปลกหรือไม่แปลกใจเลยดีกว่า  เวลาที่พวกเราได้มาเจอ

มานั่งคุย ถามไถ่ความเป็นไป  ได้หัวเราะ แอบกัด  ส่งยิ้ม เกื้อกูลกัน

เหมือนเวลาเคลื่อนกลับไปวันวาน  ห่างกันไปไกลแค่ไหน

มิตรภาพอันงดงามนี้ยังงดงามอยู่ในใจเสมอมาและตลอดไป

- บันทึกไว้ ในเดือนสิงหา ที่นำพามาให้เราได้เจอกันนะจ้ะ :smile:

^
^
จากข้อความข้างบนของลูกพิ้ง มีเพลงมาฝาก..  :-D

เนื้อเพลง: องศาที่ต่างกัน
อัลบั้ม: อัศวินม้าไม้


บางเวลาไม่เคยจะคิด ว่าชีวิตนี้จะพบกับเธอ
เป็นสิ่งดีๆ ที่ได้มาเจอกับความหมาย
คนๆ นึง ได้พาชีวิตให้ข้ามเวลาที่หามานาน
และนั่นคือเธอ คือความต้องการของหัวใจ

ต่างกันเพียงองศาที่เราอยู่ อาจจะดูว่าเราห่างกัน
แต่ว่าคนบนฟ้าก็พาให้เรามาเจอกัน
และทำให้ฉัน...ได้พบกับวันสวยงาม

อยากขอบคุณ...ที่โลกสร้างเธอขึ้นมา
ให้ฉันได้พบเวลา...ที่สดใส
หากความจริง...ถึงเธอจะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะคอยส่งใจ...ไปหาเธอ ไปหาเธอ

ต่างกันเพียงองศาที่เราอยู่ อาจจะดูว่าเราห่างกัน
แต่ว่าคนบนฟ้าก็พาให้เรามาเจอกัน
และทำให้ฉัน...ได้พบกับวันสวยงาม

อยากขอบคุณ...ที่โลกสร้างเธอขึ้นมา
ให้ฉันได้พบเวลา...ที่สดใส
หากความจริง...ถึงเธอจะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะคอยส่งใจ...ไปหาเธอ ไปหาเธอ

อยากขอบคุณ...ที่โลกสร้างเธอขึ้นมา
ให้ฉันได้พบเวลา...ที่สดใส
หากความจริง...ถึงเธอจะอยู่แสนไกล
ก็ยังจะคอยส่งใจ...ไปหาเธอ ไปหาเธอ

ชอบไอ้ตัวแสดงอารมณ์เวอชั่นนี้จริงๆ..ได้ใจ

มาลองใช้ตัวแสดงอารมณ์ดูซิ
เห็นโต้งว่า ได้ใจ  :o ::) :-* ;D

........ -_- ไม่เห็นเป็นไงเลย  อ่ะๆ ได้ใจก็ได้

ตัวจุ๊บๆน่ะพี่ชอบ
p.nn

สิบปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก
เริ่มมีผมหงอกแล้ว แง แง แง

 :P

จริงง่ะ??
อาร๊ายยย
เตรียมโกรกสีๆอีกแล้วสิเนี่ย!
p.nn

มีให้เลือก 2 options
จะเอาหงอก หรือ เอาล้าน
จะเลือกทั้งคู่ก็ไม่ว่าอะไร อิอิ

ตาแคม

ไข่ ได้ข่าวว่ากลับมาเมืองไทยบ่อย
แต่ถ้าปลายเดือนมกรา ปีหน้า ไม่มานะ
เค้าเสียใจแย่  :'(

 :-*(เอ้อ ไอ้ตัวแสดงอารมณ์นี่ก็ดีแฮะ  ปล.แต่คงไม่ถึงใจตาแคม อิอิ)

 ;) คงไม่ย้อมคับพี่หนิง ถือเป็นไฮไลท์ แสดงความเจนโลก

 :( ทั้งหงอก ทั้งล้าน เพื่อนแครม แถมไม่ค่อยแข็ง......แรง.......ด้วย

ตาเซฟ

ต้องไปต้อนรับ เขยขลุง ให้ได้

 8)

หัวหงอก..อย่าให้...หงอกก็แล้วกัน..

อยากหงอกเฉพาะตรงจอนผม.....  เป็นความใฝ่ฝันครับ

หงอกตั้งแต่ยี่สิบแล้ว ชินแล้วล่ะ
แต่แววล้านยังไม่มี สบายใจไปอีกเปราะ

ผมจะหงอกก็หงอกไป ขอให้ยังแข็ง....... แรง ..... ก็เพียงพอ  ;D

ตาแคม

กำลังจะเปลี่ยนงานครับพี่น้อง..ไว้เปิดตัวอย่างเป็นทางการอีกที..คราวนี้เปลี่ยน field ไปครึ่งตัว..ไปนั่งบริหารองค์กร..ส่วนอีกครึ่ง ก็ยังเป็นวิศวกรอยู่..งงมั๊ย

 :D

ยินดีด้วย เพื่อนโต้ง จะไปเป็นระดับ executive แล้วสินะ

...  :D....
เมื่อวานไปกินเลี้ยงส่งไอ้เจี๊ยบ จะไปสร้างผลงานที่ ญี่ปุ่น

เจอพี่ต่อด้วย ... พอดีพี่ต่อแวะเข้ากรุงเทพ มางานเกษียณ อาจารย์
เพื่อนป็อบผมก็เลยชวนพี่เขามาด้วย

พี่ต่อก็บอกว่า ชีวิตที่ชัยภูมิ นี้ มีความสุขดีมาก ...

 :D

คุยกับไอ้ต่ออยู่หลายครั้งเหมือนกัน
ตั้งแต่มันไม่สบายคราวนั้น แล้วก็กลับไปปักหลักปักฐานสอนนักเรียนอยู่ที่ชัยภูมิ

ชีวิตมันสบายดีแฮะ เรื่อยๆ ไม่ต้องมาเจอรถติด ไม่ต้องมาเจอม็อบ
ไม่ต้องเครียดกับเศรษฐกิจมา ต่างจังหวัดรายจ่ายน้อยมั่ก
แต่งงาน มีศรีภรรยา ช่างมีชีวิตที่พอเพียงดีจริงๆ
ยังนึกถึงสมัยออกเที่ยวตะลอน ตะลอน กับมันตีสอง ตีสาม ยันเช้าก็ยังมีเลย
ยังไม่อยากจะเชื่อ ว่ามันจะกลับไปใช้ชีวิตที่สุดแสนจะสงบแบบนั้นได้
อิจฉาอ่ะ

ตาแคม

 ;D

คิดสิ ตาแคม น้องชาร์ป
ถ้าแกกลับไปอยู่บ้าน แล้วจะได้เจอไหม
ขาว สวย หมวย เอ็กซ์ เนี่ย
มีไหม ที่ลพบุรี กะที่หนองบังลำภูน่ะ

มีสิ...แต่ต้องกวาดตาหา!
p.nn

		อ้างถึง			ข้อความของ Mr.EggMan เมื่อ 15 กันยายน 2551, 14:46:08
	;D คิดสิ ตาแคม น้องชาร์ป ถ้าแกกลับไปอยู่บ้าน แล้วจะได้เจอไหม ขาว สวย หมวย เอ็กซ์ เนี่ย มีไหม ที่ลพบุรี กะที่หนองบัวลำภูน่ะ

แก้ไขไม่ยาก ... ฉุดไปอยู่ที่บ้านนอกเลย ...
เหมือนในละคร  ...  ;D

		อ้างถึง			ข้อความของ ชาร์ป เมื่อ 15 กันยายน 2551, 16:52:13
	อ้างถึง ข้อความของ Mr.EggMan เมื่อ 15 กันยายน 2551, 14:46:08 ;D คิดสิ ตาแคม น้องชาร์ป ถ้าแกกลับไปอยู่บ้าน แล้วจะได้เจอไหม ขาว สวย หมวย เอ็กซ์ เนี่ย มีไหม ที่ลพบุรี กะที่หนองบัวลำภูน่ะ แก้ไขไม่ยาก ... ฉุดไปอยู่ที่บ้านนอกเลย ... เหมือนในละคร  ...  ;D

หุๆๆ  แล้วทำไปกี่คนแล้วล่ะ 8)

		อ้างถึง			ข้อความของ Mr.EggMan เมื่อ 15 กันยายน 2551, 14:46:08
	;D คิดสิ ตาแคม น้องชาร์ป ถ้าแกกลับไปอยู่บ้าน แล้วจะได้เจอไหม ขาว สวย หมวย เอ็กซ์ เนี่ย มีไหม ที่ลพบุรี กะที่หนองบังลำภูน่ะ

นั่นแหละ ตอนนี้ยังเลยอยู่กรุงเทพอยู่นี่ไง หุหุ

		อ้างถึง			ข้อความของ apirat เมื่อ 17 กันยายน 2551, 08:05:11
	อ้างถึง ข้อความของ Mr.EggMan เมื่อ 15 กันยายน 2551, 14:46:08 ;D คิดสิ ตาแคม น้องชาร์ป ถ้าแกกลับไปอยู่บ้าน แล้วจะได้เจอไหม ขาว สวย หมวย เอ็กซ์ เนี่ย มีไหม ที่ลพบุรี กะที่หนองบังลำภูน่ะ นั่นแหละ ตอนนี้ยังเลยอยู่กรุงเทพอยู่นี่ไง หุหุ

หุหุ อ่านอีกที ตีได้ 2 แง่...พี่ตีอีกแง่เลยละกันว่า เจอที่นี่ แคมเลยอยู่กทม. หุหุ

เจอบ่อย..

แต่ไม่มีปัญญา..

		อ้างถึง			ข้อความของ ppornson เมื่อ 17 กันยายน 2551, 18:57:46
	เจอบ่อย.. แต่ไม่มีปัญญา..

ขาวๆ หมวยๆ อยู่ชลอ่ะเหรอ
หุหุ

เล่นของสูงอีกแล้ว ตาแคม

ป.ล. ไม่ได้เจ้าชู้ แต่(เค้า)ดูไว้หลายคน

 :-*

สูงอายุ ???

ตาแคม หุหุ

ทะลึ่งๆ..

ช่วงนี้บอร์ด ร้างๆ เน๊อะ

รวมตัว นัดกินเหล้า....

อ๊ะ...กินข้าวกัน แล้วนัดกันมาเยอะๆ สักทีดีป่ะ  ลากพวกที่ไม่ค่อยได้เจอมาด้วยก็ดี


สักสอง สาม อาทิตย์ก่อน มีสาว Smart มาเรียกทักใต้ตึกที่ทำงาน

หันไป  อ๊ะ...แพท นี่เอง  ไม่ได้เห็นตัวเป็นๆ มาสัก 5-6 ปีได้มั้ง

สามสิบแล้ววะกรู....ไม่เคยสามสิบมาก่อนเลยอะ.... emo46

		อ้างถึง			ข้อความของ Max เมื่อ 13 พฤศจิกายน 2551, 15:40:03
	ช่วงนี้บอร์ด ร้างๆ เน๊อะ รวมตัว นัดกินเหล้า....

กินเบียร์ ท้าลมหนาว ... ไปลานเบียร์กันเถอะครับ

นัดฉลองขึ้นเลขสามกันเหรอ
หุหุ

ตาแคม

สามสิบล่ะ

แก่ว่ะ  emo35:()

เห็นน้องๆ พนักงานใหม่เข้ามา

โอ้...เกิด 27  28 กัน

ชักเริ่มรู้สึกแก่ขึ้นมาทันใด...

** แต่เด็กๆ นี่น่ารักเน๊อะ  emo6::))

		อ้างถึง			ข้อความของ ชาร์ป เมื่อ 13 พฤศจิกายน 2551, 23:18:56
	อ้างถึง ข้อความของ Max เมื่อ 13 พฤศจิกายน 2551, 15:40:03 ช่วงนี้บอร์ด ร้างๆ เน๊อะ รวมตัว นัดกินเหล้า.... กินเบียร์ ท้าลมหนาว ... ไปลานเบียร์กันเถอะครับ

ช่ายไปลานเบียร์กัน...

แต่......ที่ไหนเด็กเชียร์เบียร์แหล่มๆ บ้างอ่ะ .... emo2:)

บอร์ดมันร้างๆเพราะสถานการณ์ชักวนเวียน..ประเทศชาติไม่มีอะไรใหม่..และรู้สึกเหมือนเรารึเปล่า ว่ามันส่งผลถึงอารมณ์ของเราด้วย..

มันหดหู่ หม่นๆ ทึมๆยังไงชอบกล..พาให้อยากอยู่เฉยๆซะงั้น..

ส่วนลานเบียร์ว่ากันตามเหมาะ..ถ้าไปได้ไปแน่นอน

 emo4:)) ใช่ ๆ เห็นด้วยกับพี่โต้ง ... ช่วงนี้ชีวิตมันหดหู่ 
ต้องกินเบียร์ให้หายเครียด  emo42

ปล. ผมไม่ได้อยู่รุ่น 39 นะ ... แค่อยากหาก๊วนกินเบียร์   emo43

เบียร์ เย็นๆ ไม่ต้องมีน้ำแข็งนะ

สุดยอด   emo38

แต่ตอนที่เรียน Food For เฮล

นี่อาจารย์สอนว่า การรินเบียร์ที่ถูกต้อง   ต้องมีฟองครับ

แต่ ไปซดเบียร์กับใคร บอกใคร ไม่มีใครเชื่อ

เพราะชอบรินแบบไม่มีฟอง

โดยส่วนตัวชอบซดเหล้าหรือไม่ก็ไวน์มากกว่า เพราะเบียร์มันทำให้แน่นท้องง่ายอ่ะ emo20:)):)

วันนี้ว่าจะไปลานเบียร์ที่เซ็นทรัลเวิลด์
ครายยย ว่างบ้างอ่ะ

เมื่อวานไปหาลูกค้า เจอไอ้โอ๊ด
ปรากฏว่า ลูกค้าเรา กับ ลูกค้ามัน เป็นบริษัทเดียวกัน
ว่างๆ ต้องนัดไปเยี่ยมลูกค้าพร้อมมันซะแล้ว

แต่เคืองมันอย่าง มันเล่นตะโกนเรียก "ไอ้แคมมมมม" ดังลั่นเลย
วันหลังเพื่อนๆ เจอผมกำลังอยู่ในหน้าที่การงาน เรียก "อภิรัตน์" หรือ "เอก" ก็ได้นะ
ขอร้องงงงง
 emo30:sorry:

ตาแคม

		อ้างถึง			ข้อความของ apirat เมื่อ 21 พฤศจิกายน 2551, 07:36:42
	วันนี้ว่าจะไปลานเบียร์ที่เซ็นทรัลเวิลด์ ครายยย ว่างบ้างอ่ะ เมื่อวานไปหาลูกค้า เจอไอ้โอ๊ด ปรากฏว่า ลูกค้าเรา กับ ลูกค้ามัน เป็นบริษัทเดียวกัน ว่างๆ ต้องนัดไปเยี่ยมลูกค้าพร้อมมันซะแล้ว แต่เคืองมันอย่าง มันเล่นตะโกนเรียก "ไอ้แคมมมมม" ดังลั่นเลย วันหลังเพื่อนๆ เจอผมกำลังอยู่ในหน้าที่การงาน เรียก "อภิรัตน์" หรือ "เอก" ก็ได้นะ ขอร้องงงงง  emo30:sorry: ตาแคม

ใช่โอ๊ตวิศวะ หรือเปล่า...อยากจะถามเหมือนกันว่า นายแบบโฆษณายาปรับผม ที่ฉายบนรถไฟฟ้า ใช่มันหรือเปล่า? emo47

มีรูปที่บนรถมาให้พี่ดูป่ะ??
ไปแฮพมาหน่อยคะ!
p.nn

ps.เบียร์ที่ดี....ไม่ให้เป็นฟองคะ เป็นก็ไม่เกิน 2cm.หนุ่มๆ

ช่ายครับ จารโอ ที่โฆษณา เบอร์กาม็อตน่ะ

โอ๊ตไปทำงานไรอ่ะตาแคม ตอนนั้นจำได้ว่าอยู่ตลาดหลักทรัพย์ป่ะ

แต่..เราก็เคยคิดนะว่า เคยจะชวนไปเตะบอลกับเพื่อนๆ เราที่ออฟฟิศนะ

แต่ตอนแนะนำนี่จะเอาชื่อไหนดี.... emo35:()

		อ้างถึง			ข้อความของ khesorn mueller เมื่อ 21 พฤศจิกายน 2551, 14:26:53
	มีรูปที่บนรถมาให้พี่ดูป่ะ?? ไปแฮพมาหน่อยคะ! p.nn ps.เบียร์ที่ดี....ไม่ให้เป็นฟองคะ เป็นก็ไม่เกิน 2cm.หนุ่มๆ

จริงดิครับพี่ เป็นความรู้ใหม่

เคยได้ลองเบียร์ดำครั้งเดียวเองครับ

แต่ที่ชอบจริงๆ แบบไม่เบื่อนี่ผมชอบ บัดไวเซอร์ ครับ

ที่ไทยหากินยากด้วย แพงด้วยครับ emo35:()

		อ้างถึง			ข้อความของ Aj.O เมื่อ 18 พฤศจิกายน 2551, 19:32:47
	โดยส่วนตัวชอบซดเหล้าหรือไม่ก็ไวน์มากกว่า เพราะเบียร์มันทำให้แน่นท้องง่ายอ่ะ emo20:)):)

เราได้หมดอ่ะ แต่ถ้าระหว่างอาทิตย์จะกินเบียร์อ่ะ เพราะมัน ไม่ค้างนาน ฉิ๊งฉ่อง ออกก็หมด

ส่วนเหล้า เป็นวันศุกร์ได้จะดี เพราะจะ แฮงค์นาน

ไวน์ ไม่ค่อยได้ลอง มันร้อน

แล้วอยู่นั่น มีเพื่อนนั่งกินเปล่าเนี่ย 

		อ้างถึง			ข้อความของ Max เมื่อ 22 พฤศจิกายน 2551, 12:15:10
	จริงดิครับพี่ เป็นความรู้ใหม่ เคยได้ลองเบียร์ดำครั้งเดียวเองครับ แต่ที่ชอบจริงๆ แบบไม่เบื่อนี่ผมชอบ บัดไวเซอร์ ครับ ที่ไทยหากินยากด้วย แพงด้วยครับ emo35:()

เบียร์ที่อร่อย...ต้องสดออกจาก"Bierzapfen"
เจาะออกมาสดๆจากถังบรรจุ
มันจึงเลี่ยงฟองไม่ได้ค่ะ
แต่เพราะความที่ปริมาตรขาย 0,5literต่อแก้ว
เค้าถึงต้องรอให้ฟองฟืบ...นับแต่นํ้า!
งานตามเต๊นท์ถึงต้องzapftล่วงหน้า เผื่อให้ฟองลงด้วยค่ะ!
แฟนพี่ไม่สั่งอย่างอื่น..เวลามาเมืองไทย..Singabeerเท่านั้น
p.nn

update ข้อมูลส่วนตัวหน่อยครับ..

ตอนนี้ย้ายมาทำงานเป็นผู้ช่วยกรรมการฯ อยู่ที่กลุ่ม บันลือ กรุ๊ป แล้วน่ะครับ ช่วยดูแลทั้งหมด..พวกขายหัวเราะ มหาสนุก พวกนี้ก็อยู่ในกลุ่มนี้ด้วยครับ..จริงๆแล้วเป็นสำนักพิมพ์น่ะ การ์ตูนเป็นหนึ่งในนั้น นั่งบริหารเต็มตัวเลย แต่ก็ยังทำงานโยธาไปด้วยแล้วแต่ job ใครมีอะไรก็แนะนำกันได้ครับ..มี project ในหัวเพียบเลย..

		อ้างถึง			ข้อความของ Max เมื่อ 22 พฤศจิกายน 2551, 12:13:02
	โอ๊ตไปทำงานไรอ่ะตาแคม ตอนนั้นจำได้ว่าอยู่ตลาดหลักทรัพย์ป่ะ แต่..เราก็เคยคิดนะว่า เคยจะชวนไปเตะบอลกับเพื่อนๆ เราที่ออฟฟิศนะ แต่ตอนแนะนำนี่จะเอาชื่อไหนดี.... emo35:()

ไอ้โอ๊ดมันอยู่ที่ SET แหละ แต่สังกัดอยู่ช่อง Money Channel อ่ะ

ส่วนเรื่องชื่อเนี่ย ถ้านอกเวลางานหรือลับหลังลูกค้า จะเรียกอะไรก็เรียกไปเต๊อะ

ตาแคม

เห็นหน้ามรึงปุ๊บ..มันก็นึกชื่อทำนองนี้เลยปั๊บ..

สรุปคนเรียกไม่ผิด..

		อ้างถึง			ข้อความของ ppornson เมื่อ 23 พฤศจิกายน 2551, 20:56:03
	update ข้อมูลส่วนตัวหน่อยครับ.. ตอนนี้ย้ายมาทำงานเป็นผู้ช่วยกรรมการฯ อยู่ที่กลุ่ม บันลือ กรุ๊ป แล้วน่ะครับ ช่วยดูแลทั้งหมด..พวกขายหัวเราะ มหาสนุก พวกนี้ก็อยู่ในกลุ่มนี้ด้วยครับ..จริงๆแล้วเป็นสำนักพิมพ์น่ะ การ์ตูนเป็นหนึ่งในนั้น นั่งบริหารเต็มตัวเลย แต่ก็ยังทำงานโยธาไปด้วยแล้วแต่ job ใครมีอะไรก็แนะนำกันได้ครับ..มี project ในหัวเพียบเลย..

ยินดีด้วยเน้อ เก่งอ่ะ

แต่เหมือน ข้ามสายงานที่ทำอยู่เลย

แล้วต้องไปเซ็นต์ ๆ อะไรที่ต้องรับผิดชอบเปล่าอ่ะ

คือที่ออฟฟิศ  บางท่านผู้ใหญ่ ที่ออกไปทำที่อื่นแล้ว

ยังต้องไปขึ้นโรงขึ้นศาลบางเรื่องของออฟฟิศอยู่เลย

protect ตัวเองได้ ก็ทำเน้อ   ดีที่สุดเลย บางคดีเป็น 10 ปีอ่ะ

งานที่ทำไปแล้วก็ต้องรับผิดชอบไปตลอดชีวิตครับ..สำหรับสายโยธา

ลองเปลี่ยน field มานั่งบริหารดู แบบว่าสร้างตึกให้เค้า เค้าเห็นฝีมือก็เลยทาบทามดูว่าสนใจมั๊ย..ก็เลยลองดู จะดีร้ายยังไงไม่รู้ แต่ว่าเป็นโอกาสที่ดีก็ลองดูก่อน..

รู้สึกแปลกๆเหมือนกัน เช่น ต้องไปงานแถลงข่าว มีดารา นักร้อง ต้องใส่สูทบ้าง..เขินๆดี

พี่อยากดูรูปตอนใส่สูท!
แฮพมาให้พี่ดู...รูปเนิงคะ
p.nn

		อ้างถึง			ข้อความของ Max เมื่อ 22 พฤศจิกายน 2551, 12:17:38
	เราได้หมดอ่ะ แต่ถ้าระหว่างอาทิตย์จะกินเบียร์อ่ะ เพราะมัน ไม่ค้างนาน ฉิ๊งฉ่อง ออกก็หมด ส่วนเหล้า เป็นวันศุกร์ได้จะดี เพราะจะ แฮงค์นาน ไวน์ ไม่ค่อยได้ลอง มันร้อน แล้วอยู่นั่น มีเพื่อนนั่งกินเปล่าเนี่ย

ตอนอยู่สุรินทร์ มีขา ดริงค์ เยอะ คอทองแดงทั้งนั้น(เราสู้ความอึดไม่ไหว)...แต่ตอนมาอยู่ที่ลพบุรี มีแค่น้องเภสัชฯที่อยู่บ้านเดียวกัน ที่พอจะดริงค์เป็นเพื่อนได้(แต่มันคออ่อนง่ะ แป๊บเดียวก็ต้องหยุด)

เสาร์นี้ไปลานเบียร์กันมั้ยครับ ....

 emo24:(

ไอ้นี่..เด็กมีปัญหา..เสาร์ อาทิตย์ไปบ่ได้..ป๊ากับม้า ลงมากทม.