คุยกันเรื่อง ซิกเซ้นต์ และผีๆ

[พธู ๒๕๒๔]

วันนี้หลับหัวค่ำเดี๋ยวจะไปวัดทำบุญ

[pusadee sitthiphong]

ต่อมาอีกซัก 5-6 ปี พี่ยังอยู่ลำปาง พี่อู๊ดอยู่เด่นชัยพักอยู่บ้านพัก
มีน้องชายพี่อู๊ดมาอยู่ด้วยอีกคนนึง ชื่อไตรทศ เขากำลังหางานทำอยู่
เช้ามากวันหนึ่งผู้จัดการก็มาที่บ้านพี่อู๊ดส่งข่าวว่าน้องชายเสียแล้วตั้งแต่เมื่อคืนนี้
รถจักรยานยนต์ชนกันแถวสูงเม่นไปแพร่
สาเหตุเพราะต่างคนต่างถือเส้นกลางถนนเป็นเส้นทางปลอดภัย
เลยชนกันโครมเสียชีวิตคาที่ ตอนนี้เขาเอาศพไว้ที่วัด
พี่อู๊ดเล่าว่า คืนที่น้องเสีย เขายังได้ยินเสียงน้องกลับมาบ้านเล่นกับไก่ใต้ถุนบ้านอยู่เลย
พี่ก็เดินทางไปเด่นชัยไปช่วยงาน
เขากะกันว่าจะเอาศพไปบำเพ็ญกุศลที่เชียงรายวันรุ่งขึ้น
พวกเราจัดการติดต่อรถและเตรียมงานอื่นๆเสร็จแล้วก็กลับมานอนบ้าน
คืนนั้นพวกเราหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
พี่สะดุ้งตื่นพลิกตัวหันไปทางประตูห้องนอน
พี่เห็นน้องคนที่เสียนั่งอยู่ที่ประตูเสื้อผ้าสกปรกมอมแมม
สงสัยคงยังงุนงงสงสัยกลัวไม่รู้จะไปไหนก็เลยมาบ้าน
พี่ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยหันหลังกลับ คิดในใจว่า
ไปที่ชอบที่ชอบเถอะ ถ้ายังไม่มีที่ไปก็ไม่เป็นไร อย่ามาหลอกกันเลยนะ
แล้วพี่ก็หลับต่อ คืนนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ตื่นมาตอนเช้าเล่าให้คนอืนฟัง เขาว่าพี่ตาฝาดไปมั้ง
เห็นของที่กองไว้ที่ประตูเป็นคนไปได้
น้องเขาชื่อไตรทศ ตอนเสียชีวิตเขาอายุสามสิบพอดีค่ะ

[พธู ๒๕๒๔]

วันที่ 08 มิถุนายน พ.ศ. 2554 ปีที่ 21 ฉบับที่ 7496 ข่าวสดรายวัน


ผีพเนจร

คอลัมน์ ขนหัวลุก-ใบหนาด


"เบิร์ด" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากสัมภเวสี ผมกับเจ้านัตเพื่อนซี้อยู่ใกล้กันเหมือนปากกับจมูก แต่เวลาจะไปมาหาสู่กันแต่ละทีราวกับอยู่คนละถิ่น...เจ้านัตอยู่ซอยร่วมศิริมิตร ถนนวิภาวดี ตรงลิ่วเข้าไปเกือบถึงโรงแรมซูเปอร์ บ้านอยู่ขวามือใกล้ๆ กันแต่ต้องเลี้ยวเข้าไปตามซอยแยกอีกราวสามร้อยเมตร ส่วนผมอยู่ซอยโชคชัยที่อยู่ตรงกันข้าม

อุปสรรคคือเกาะกลางถนนขัดขวาง ยืดยาวจากสี่แยกสุทธิสารไปจนถึงมุมถนนเกือบถึงห้าแยกลาดพร้าวโน่นแน่ะ

แหม! รักจะไปมาหาสู่กันซะอย่าง เรื่องแค่นี้ถือว่าจิ๊บจ๊อยครับ!

เรื่องขนหัวลุกอุบัติขึ้นเมื่อผมบึ่งรถเอาขาหมูเจ้าอร่อยในซอยบ้านผมไปฝากเจ้านัต เพราะมันเคยชิมตอนมาหาผม พาไปซดเบียร์แกล้มขาหมูข้างบ้านครั้งเดียว เจ้านัตชมเปาะไม่ขาดปากว่าอร่อยเหาะ นุ่มปากนุ่มลิ้นซะไม่มีละ...มาทีไรเป็นต้องชวนไปที่ร้านเจ๊แกเป็นประจำ

วันนั้นผมโทร.ไปหาเพื่อน ถามว่าอยู่บ้านหรือเปล่า? ตอนเย็นๆ จะหิ้วขาหมูไปฝาก เจ้านัตหัวเราะร่าบอกว่าจะแช่โซดาเอาไว้ต้อนรับ มีเพื่อนบ้านที่สนิทกัน 2-3 คนว่าจะหากับแกล้มเด็ดๆ มาร่วมวงด้วย

เรื่องราวผ่านไปอย่างราบรื่นชื่นบาน วงเหล้าครึก ครื้นกันหายห่วง ไหนจะมีทั้งเสือร้องไห้ แหนมหม้อ พล่ากบ แถมด้วยขาหมูรสเด็ดที่ผมเอาไปฝาก...พูดคุยกันออกรสจนถึงสามทุ่มกว่า พอดีฝนตกกระหน่ำลงมาเหมือนฟ้ารั่ว แต่พวกเราก็ไม่เดือดร้อนอันใด

ซดเหล้ากันอยู่ในบ้าน ฝนหายเมื่อไหร่ค่อยแยกกันกลับ คนอื่นน่ะบ้านอยู่ใกล้ๆ มีผมคนเดียวที่ไกลหน่อย แต่ก็ไม่มีปัญหาหรอกครับ เรื่องแค่นี้...

ราวสี่ทุ่มครึ่งฝนก็ซาเม็ดจนกระทั่งหายขาด พวกเราร่ำลาเพื่อนฝูง ผมสวมหมวกนิรภัยเรียบร้อยก็บ๊ายบายเพื่อน ขับรถออกมาด้วยอาการมึนเล็กน้อย แต่ไม่ถึงกับเมามายอะไรนัก

แสงไฟส่องจ้าทำให้เห็นสายฝนบางๆ ยังพรมพรำอ้อยสร้อย สรรพสิ่งเปล่าเปลี่ยวเงียบเชียบ...ผมขับผ่านคิวมอเตอร์ไซค์ตรงหัวมุมมุ่งหน้าไปทางซอย 3 ที่อยู่ไม่ไกลนัก เดี๋ยวก็จะออกวิภาวดี...เลี้ยวซ้าย-ขวาจนกระทั่งถึงซอยบ้าน...

เอ๊ะ! ทำไมมาโผล่เอาถนนด้านหลังโรงแรมล่ะ?

ถนนเปียกโชกอยู่ในแสงไฟ ไม่มีรถราแล่นผ่านไปมาแม้แต่คันเดียว!

ไม่เป็นไร! คนกำลังมึนๆ ก็เป็นยังงี้แหละ ผมมองดูตึกแถวที่ขวางทางก็เห็นปิดกันหมดสิ้น...เลี้ยวซ้ายอีกทีก็ถึงซอย 3 แล้ว ผมขับรถช้าๆ อย่างระมัดระวัง...ก่อนจะเห็นอะไรบางอย่างโดดเด่นอยู่ในแสงไฟ

คิวมอเตอร์ไซค์ที่เพิ่งจะผ่านมาหยกๆ นั่นเอง!

มียกพื้นแคบๆ อยู่ใต้ร่มไม้และหลังคาสังกะสี ตอนเย็นๆ เคยเห็นมอเตอร์ไซค์จอดอยู่ 2-3 คันเป็นประจำ คนขับนั่งเล่นหมากฮอสมั่ง คุยกันมั่ง...บ้างก็สูบบุหรี่มองดูสาวๆ ที่ผ่านไปมาวันมีตลาดนัด...แต่ยามนี้ไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียว

แน่ละซี! ทั้งดึกดื่นแถมฝนตกมานานอีกต่างหาก ใครๆ ก็คงกลับบ้านหลับนอนหมดแล้ว...ผมเองก็ชักจะง่วงนอนเต็มที

บึ่งรถผ่านตึกแถว ถัดไปเป็นป่าละเมาะรกครึ้มไปสู่ซอย 3 กะว่าเลี้ยวเข้าถนนกว้างในแสงไฟยามดึกดิบดีแล้วเชียวนา แต่ไหงกลับมาเจอเพิงที่พักคิวมอเตอร์ไซค์เข้าอีกล่ะ?

อะไรกัน?! ผมสะบัดหน้ามึนงง...เรากำลังหลงทาง เหรอนี่? ไม่น่าจะเป็นไปได้! หนทางก็ไม่ได้คดเคี้ยวยอกย้อนอะไร...หรือว่าเราเมาจนจำทางออกไม่ได้ ผมบึ่งรถไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัว...ให้มันรู้ไปว่าจะหลงทางจริงๆ

นรกเป็นพยาน! เบื้องหน้าผมก็คือเพิงพักแห่งเดิมนั่นเอง!

คราวนี้เล่นเอาเข่าอ่อน...แน่ใจแล้วว่าตัวเองเมาหนัก ต้องกลืนน้ำลายลงคอแห้งผาก อยากดื่มน้ำเย็นแก้วโตๆ ให้เต็มอิ่ม...ดับเครื่องลงจากรถไปนั่งพักบนเพิงนั้นพลางถอดหมวกนิรภัยออก แว่วเสียงยอดไม้ไหวซ่า น้ำฝนหล่นกราวลงบนหลังคา ก่อนที่สรรพสิ่งจะตกอยู่ในความเงียบเชียบจนชวนให้ง่วงงุน...

เนื้อตัวหนักอึ้ง จมดิ่งลงสู่ห้วงเหวดำมืด แต่ก็มองเห็นสาวสวยผู้หนึ่งกำลังจ้องมองอย่างยั่วเย้า ผมยาวสยาย นัยน์ตาดำขลับเหมือนหินใสๆ ปากแดงสดเผยอยิ้มจนเห็นฟันขาววับ...เสียงหัวเราะวู่หวิวคล้ายสายลมเย็นยะเยือก...ก่อนจะชะโงกหน้าใกล้เข้ามาทุกที

"เฮ้ย!" ผมร้องสุดเสียง ลุกพรวดพราดขึ้นมา...ภาพของสาวสวยผู้นั้นค่อยๆ เลือนหายไป ผมโดดลงจากเพิง...ไม่แยแสหมวกนิรภัยกับรถมอเตอร์ไซค์อีกแล้ว นอกจากจะเผ่นไปหาเจ้านัตไม่คิดชีวิต ทุบประตูโครมครามจนตื่นกันทั้งบ้าน

เจ้านัตรู้เรื่องก็ทำหน้างงๆ บอกว่าไม่เคยมีเรื่องร้ายอะไรเกิดขึ้นที่เพิงนั้นเลย...คงจะเป็นวิญญาณพเนจรผ่านมา หรือไม่ผมก็คงเมาจนตาลายไปเอง...แต่ที่แน่ๆ คือขนหัวลุกครับ!

หน้า 30

[พธู ๒๕๒๔]

วันที่ 06 มิถุนายน พ.ศ. 2554 ปีที่ 21 ฉบับที่ 7494 ข่าวสดรายวัน


ศาลตายาย

ขนหัวลุก-ใบหนาด


"สิงห์น้อย" เล่าเรื่องขนหัวลุกของเด็กสาวผู้ละเลยต่อศาลเจ้าที่

คนแทบทั้งโลกล้วนแต่เชื่อว่าภูตผีมีจริง แถมยังหวาดกลัวต่อสิ่งเร้นลับชนิดนี้ด้วยกันทั้งนั้น แม้ว่าจะไม่เคยโดนผีหลอกมาก่อนก็ตาม ส่วนจะกลัวมากหรือน้อยก็สุดแท้แต่จิตใจของแต่ละคนที่ย่อมมีทั้งเข้มแข็งอ่อนแอแตกต่างกันไป

หลายๆ คนแม้จะไม่ค่อยเชื่อถือเท่าไหร่นัก แต่ก็สงบปากสงบคำ ไม่เอ่ยถึงอย่างดูถูกดูแคลน ผิดกว่าบางคนที่ปากเปราะเราะราย เที่ยวประกาศว่าตนไม่กลัวผี! ยิ่งมีเสียงเล่าลือว่าที่นั่นที่นี่ผีดุนักหนาถึงกับตะโกนท้าทาย... ถ้าผีมีจริงก็ขอให้ปรากฏตัวสักครั้งหนึ่งเถิดน่า!

นอกจากนี้ ยังลามปามไปยังสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เช่น ศาลตามข้างทาง และต้นไม้ใหญ่ๆ ที่มีผ้าหลากสีพันอยู่รอบโคนต้น หาว่าคนที่เชื่อถือศรัทธาล้วนแล้วแต่พวกงมงายไร้การศึกษา จนคนที่ทนไม่ไหวต้องบอกกล่าว...และกลายเป็นคำพูดที่ติดปากติดหูผู้คนทั่วไปมาถึงทุกวันนี้

"ไม่เชื่ออย่าลบหลู่!!"

เรื่องน่าขนหัวลุกที่จะเล่าต่อไปนี้ ขอฝากให้ท่านผู้อ่านพิจารณาว่าเรื่องผีๆ สางๆ เป็นเรื่องไร้สาระ เป็นเพียงนิทานหลอกเด็กหรือไม่? เรื่องมีดังนี้ครับ

เมื่อสิบกว่าปีก่อน กฎหมายแรงงานยังไม่ได้เข้มงวดกับการกำหนดอายุของผู้เข้าทำงานมากนัก ทำให้วิไลซึ่งมาจากอีสานเพื่อเยี่ยมญาติที่จังหวัดปราจีนบุรี เกิดสนใจที่จะเข้าทำงานในโรงงานเย็บผ้าในจังหวัดนั้น และก็สมประสงค์อย่างง่ายดาย แม้ว่าเธอจะมีอายุเพียง 15 ย่าง 16 ปีเท่านั้นเอง!

วิไลได้เข้าทำงานในแผนกเย็บ ซึ่งต้องมาฝึกโดยเริ่มตั้งแต่วิธีกรอด้าย การฝึกเย็บ การหยุดจักร การเย็บแบบต่างๆ และมีการทดสอบในแต่ละขบวนการ โดยมีระยะเวลาฝึกหัด 2 สัปดาห์ ซึ่งนับว่าน้อยมาก แต่เด็กสาวมีความตั้งอกตั้งใจและอดทนจนได้เข้าทำงาน โดยเข้าประจำกะเพื่อเย็บงานจริงต่อไป

ในโรงงานแห่งนี้มีที่พักโดยจัดเป็นหอพักให้พนักงาน ถือว่าเป็นสวัสดิการอย่างหนึ่ง และทำให้พนักงานส่วนใหญ่ไม่ต้องเสียเวลาเดินทาง จะได้ทำงานได้เต็มที่คุ้มค่าจ้าง

วิไลอยู่ที่หอพัก 2 ชั้น ชั้นละ 40 ห้อง มีห้องน้ำรวมสะอาดพอใช้ เพื่อนร่วมห้องของเธอล้วนแต่เป็นคนเก่าทั้งสิ้น ห้องที่วิไลพักนั้นมีทั้งหมด 8 คน เป็นเตียง 2 ชั้นรวม 4 เตียงด้วยกัน

"พี่น้อย" เป็นคนงานเก่าแก่กว่าเพื่อน อายุราวสามสิบ ผิวคล้ำ ร่างท้วม พูดจาดี แววตาบอกว่าเป็นคนมีน้ำจิตน้ำใจ เธอเคยบอกวิไลตั้งแต่วันแรกว่า

"อย่าลืมหาพวงมาลัยไปไหว้ศาลตายายที่หน้าโรงงานก่อนนะ ว่าเราจะมาขออาศัยอยู่ที่นี่!"

"ตายาย" ที่พี่น้อยเอ่ยถึง ก็คือศาลเจ้าที่ที่ตั้งอยู่ปากทางเข้าโรงงาน พนักงานทุกคนแม้จะไม่ได้พักที่นั่นก็จริง แต่เมื่อผ่านเข้าออกก็จะยกมือไหว้เสมอ

ทุกคนเรียกศาลนั้นว่า "ศาลตายาย-เจ้าที่"

สาเหตุเพราะการคร่ำเคร่งอยู่กับการฝึกเย็บผ้า และการเรียนรู้เรื่องงาน ทำให้วิไลลืมคำบอกกล่าวของพี่น้อยเสียสนิท รวมทั้งความเป็นเด็กวัยรุ่นที่ยังไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ก็ไม่อาจคาดเดาได้...จนกระทั่งวิไลพักอยู่ที่ห้องนี้เป็นคืนที่ 5 แล้ว!

หลังจากไปดูละครหลังข่าวในห้องดูทีวีรวมแล้ว วิไลก็เดินขึ้นห้องไปนอนยังห้องของเธอและเพื่อนๆ เมื่อมาถึงต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันเข้านอน รวมทั้งพี่น้อยด้วย

วิไลผล็อยหลับได้ไม่นานก็รู้สึกคล้ายจมดิ่งอยู่ในห้วงภวังค์อันล้ำลึก เคว้งคว้าง ท่ามกลางความหนาวเย็นจนขนลุกซ่าไปทั้งตัว..หัวใจแทบจะหยุดเต้นเมื่อเห็นภาพนั้นเต็มตา!

ชายและหญิงในวัยชราคู่หนึ่ง ผมขาวโพลน นุ่งโจงกระเบนยาวสีเขียว เสื้อขาวแบบโบราณ ดวงตาลุกโพลงดังเปลวไฟจ้องมองมาที่เด็กสาวด้วยความชิงชัง ชายชรายกมือที่มีแต่หนังหุ้มกระดูก กำไม้เท้าหงิกงอชี้หน้าเธอ พร้อมกับส่งเสียงเกรี้ยวกราดน่ากลัว

"เอ็งเป็นใคร? เสือกเข้ามาในถิ่นฐานบ้านข้าได้ยังไง? ข้าไม่อนุญาตให้ใครเสือกมานอนในที่ของข้า...ไป๊! ไส หัวไปให้พ้น..."

วิไลแทบจะขาดใจตายด้วยความหวาดกลัว ฝ่ายหญิงเฒ่าใช้ไม้เท้าทิ่มแทงไปตามทรวงอกและลำตัวของเธอจนต้องกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดสุดขีด! โอ๊ย..

สะดุ้งตื่นขึ้นมาเหงื่อโซมกาย ใจเต้นกระหน่ำ ออก แรงดิ้นรนจนเกือบตกจากเตียงชั้นบน..แต่เพื่อนร่วมห้องทุกคนกลับหลับสนิท ไม่มีใครได้ยินเสียงหวีดร้องของเธอเลย

คืนนั้น วิไลนอนร้องไห้เมื่อนึกถึงคำเตือนของพี่น้อยจนรุ่งเช้า รีบออกไปซื้อพวงมาลัย ดอกไม้และธูปเทียนมา กราบไหว้ที่ศาลตายาย ขอสมาลาโทษที่ล่วงเกินไป..จู่ๆ ก็มีลมพัดมาเย็นวูบจนขนลุกซ่า บ่งบอกว่าตายายได้รับรู้และยกโทษให้เด็กสาวโง่เขลาผู้นี้แล้ว!

นับจากนั้นเป็นต้นมา วิไลก็ไม่ต้องประสบกับความฝันน่าสยดสยองอีกต่อไป!

หน้า 30

[Leam]

สวัสดีครับ...... พี่ป้อม..น้องป๋าทู และพี่น้องทุกท่าน

" ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ " ....... อมตะวาจาเลยจริงๆ

[Leam]

		อ้างถึง			ข้อความของ pusadee sittipong เมื่อ 05 มิถุนายน 2554, 12:31:09
	ต่อมาอีกซัก 5-6 ปี พี่ยังอยู่ลำปาง พี่อู๊ดอยู่เด่นชัยพักอยู่บ้านพัก มีน้องชายพี่อู๊ดมาอยู่ด้วยอีกคนนึง ชื่อไตรทศ เขากำลังหางานทำอยู่ เช้ามากวันหนึ่งผู้จัดการก็มาที่บ้านพี่อู๊ดส่งข่าวว่าน้องชายเสียแล้วตั้งแต่เมื่อคืนนี้ รถจักรยานยนต์ชนกันแถวสูงเม่นไปแพร่ สาเหตุเพราะต่างคนต่างถือเส้นกลางถนนเป็นเส้นทางปลอดภัย เลยชนกันโครมเสียชีวิตคาที่ ตอนนี้เขาเอาศพไว้ที่วัด พี่อู๊ดเล่าว่า คืนที่น้องเสีย เขายังได้ยินเสียงน้องกลับมาบ้านเล่นกับไก่ใต้ถุนบ้านอยู่เลย พี่ก็เดินทางไปเด่นชัยไปช่วยงาน เขากะกันว่าจะเอาศพไปบำเพ็ญกุศลที่เชียงรายวันรุ่งขึ้น พวกเราจัดการติดต่อรถและเตรียมงานอื่นๆเสร็จแล้วก็กลับมานอนบ้าน คืนนั้นพวกเราหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย พี่สะดุ้งตื่นพลิกตัวหันไปทางประตูห้องนอน พี่เห็นน้องคนที่เสียนั่งอยู่ที่ประตูเสื้อผ้าสกปรกมอมแมม สงสัยคงยังงุนงงสงสัยกลัวไม่รู้จะไปไหนก็เลยมาบ้าน พี่ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยหันหลังกลับ คิดในใจว่า ไปที่ชอบที่ชอบเถอะ ถ้ายังไม่มีที่ไปก็ไม่เป็นไร อย่ามาหลอกกันเลยนะ แล้วพี่ก็หลับต่อ คืนนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตื่นมาตอนเช้าเล่าให้คนอืนฟัง เขาว่าพี่ตาฝาดไปมั้ง เห็นของที่กองไว้ที่ประตูเป็นคนไปได้ น้องเขาชื่อไตรทศ ตอนเสียชีวิตเขาอายุสามสิบพอดีค่ะ

ถ้ายังไม่มีที่ไปก็ไม่เป็นไร....... หมายความว่าอย่างไรครับ? พี่ป้อม
ดูเหมือนเป็นการอนุญาตให้ไตรทศอยู่ตรงนั้นได้...

ผมคิดว่า...ไตรทศอาจจะมาให้พี่เห็นจริงๆก็ได้ครับ.

[pusadee sitthiphong]

เหอๆ ตอนนั้นนึกได้แค่นั้นแหละ แต่หวังว่าเขาคงเข้าใจว่าพี่หมายความว่าแค่ตอนนั้นเท่านั้น หลังจากนั้นถ้ารู้แล้วก็ขอให้ไปที่ชอบที่ชอบ(ที่ๆตอนมีชีวิตอยู่ไม่ค่อยอยากให้ไป อิๆ)เท้อ เหอๆ

[Leam]

นับว่าพี่ป้อมยังโชคดี ครับ...

[อ้อย17]

		อ้างถึง			ข้อความของ pusadee sittipong เมื่อ 16 มิถุนายน 2554, 08:30:16
	เหอๆ ตอนนั้นนึกได้แค่นั้นแหละ แต่หวังว่าเขาคงเข้าใจว่าพี่หมายความว่าแค่ตอนนั้นเท่านั้น หลังจากนั้นถ้ารู้แล้วก็ขอให้ไปที่ชอบที่ชอบ(ที่ๆตอนมีชีวิตอยู่ไม่ค่อยอยากให้ไป อิๆ)เท้อ เหอๆ

  เอาใหม่...นะพี่ป้อม.....
  ถ้าเจออีกคราวนี้....ขอหวยเลย...............ถูกจั๋งๆจะทำบุญใหญ่ให้....................
  ถ้าพี่ป้อมไม่อยากถูก ..ก็ขอเผื่อน้องๆก็ได้นาคะ....อิอิ

[Leam]

พี่อ้อยน่าจะลองขอเองดูบ้างนะครับ....

....5....5.....5

[พธู ๒๕๒๔]

วันที่ 20 มิถุนายน พ.ศ. 2554 ปีที่ 21 ฉบับที่ 7508 ข่าวสดรายวัน


ลูกค้าเขย่าขวัญ

ขนหัวลุก
ใบหนาด


"เฟิร์น" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากร้านสะดวกซื้อ

ถ้าพูดถึงเรื่องผีๆ สางๆ นี่หนูยอมรับว่ากลัวบ้างค่ะ แต่ไม่ถึงขึ้นสมอง ปกติจะไม่คิดถึงเรื่องนี้เลย ถ้าเลิกงานหัวค่ำก็เดินเข้าซอยได้สบายๆ การเป็นพนักงานในร้านสะดวกซื้อนี่ก็เช่นกัน หนูอยู่ได้ตลอดคืนโดยไม่หวาดผวา กลัวแต่พวกโจรผู้ร้ายอย่างเดียวค่ะ

คนเรานี่ละ ถ้าใจร้ายใจทมิฬทำร้ายเราได้ ก็น่ากลัวกว่าผีตั้งเยอะแน่ะ!

คืนนั้นหนูเข้าเวรกับเพื่อนผู้หญิงสองคน ชื่อกิ๊ก กับแอ๋ม เราไม่กลัวเพราะร้านเราแถวนั้นไม่เปลี่ยวเลย แม้ลูกค้าจะไม่เยอะเท่าตอนเย็นค่ำ แต่ก็จะมีเข้ามาซื้อของไม่ขาด แท็กซี่กับมอเตอร์ไซค์คือขาประจำ ซื้อบุหรี่ กาแฟ เครื่องดื่มชูกำลัง ไม่เหงาหรอกค่ะ

ก่อนตีห้าลูกค้าซาไป แปลกมาก...เงียบกริบเลยละ พวกหนูเลยมานั่งเช็กยอดขายกันอยู่ตรงเคาน์เตอร์ ขณะทำงานเราก็คุยกันเรื่อยเปื่อย

หกโมงเช้า ฟ้าเริ่มเปิด ในร้านทุกอย่างยังเงียบสงบ มองไปภายนอกมีผู้คนเดินมารอรถเมล์ เด็กๆ ไปโรง เรียน...เวลาผ่านไป รถราและผู้คนก็เริ่มหนาตาขึ้นทุกทีแล้ว

น่าแปลกที่ไม่มีลูกค้าเข้ามาในร้านเลยแม้แต่คนเดียว!

ทันใดนั้นเอง หางตาหนูเห็นบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ด้านในสุด ตรงที่เป็นหน้าตู้น้ำอัดลม เบียร์ น้ำผลไม้น่ะค่ะ หนูหันไปมองตรงๆ ก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งอายุราวสามสิบเศษ ผมรองทรง ตัวผอมสูง จมูกโด่ง คางแหลม สวมเสื้อขาว เดินกลับไปกลับมา...ท่าทางคล้ายกำลังชั่งใจว่าจะซื้ออะไรดี หรืออาจจะหาอะไรบางอย่าง

แต่สิ่งที่หนูสะกิดใจก็คือ เขาคนนี้เข้ามาเมื่อไหร่? เข้ามาได้อย่างไร ในเมื่อประตูเข้าออกมีแค่ประตูเดียว ที่อยู่ห่างจากพวกหนูแค่เอื้อมก็ว่าได้

อ้อ! ถ้าเขาเดินเข้ามา เสียงหน้าประตูมันจะดังนิ้ง หน่อง พวกเราก็จะต้องร้องทักว่า "สวัสดีค่ะ เชิญค่ะ" แต่นี่เราไม่ได้ยินอะไรเลย

"เฮ้ย! เขามาตอนไหนวะ?" กิ๊กชะเง้อคอยาวอยู่ข้างหน้า แอ๋มตั้งปัญหาว่า "เขาหาอะไรอยู่น่ะ?"

ว่าแล้วก็เดินเข้าไปหาทันที...น่าจะได้พนักงานดีเด่นนะเนี่ย!

"คุณหาอะไรอยู่คะ เดี๋ยวหนูช่วย" แอ๋มถามเสียงอ่อนหวาน ก่อนจะเงียบหายราวปิดสวิตช์ เธอเดินถอยหลังช้าๆ มาหาเรา ขณะที่ตาเบิกโพลงจ้องร่างชายคนนั้นแทบไม่กะพริบ หนูเห็นมือแอ๋มสั่นระริก ปากยังอ้าค้าง และก้าวถอยหลังมาเรื่อยๆ จนถึงซอกหลังเคาน์เตอร์ที่หนูกับกิ๊กยืนมองอยู่อย่างสงสัย

"อะไรวะแอ๋ม?" กิ๊กถาม หนูเองก็ใจหายวาบ...คำว่าโจรผุดขึ้นมาทันใด!

"เขาไม่มีขา..." แอ๋มคราง "ตั้งแต่ใต้เข่าลงไปไม่มี อะไรเลย!"

"บ้าซี่...ไม่มีขาแล้วจะเดินได้ไง? แกน่ะตาฝาดไปเอง" กิ๊กตวาดเบาๆ หนูคิดว่ากิ๊กเองก็สับสน งุนงงและตกใจกับคำบอกเล่าของแอ๋มอยู่ไม่น้อยละค่ะ

"ไม่เชื่อก็ไปดูเองซิ" แอ๋มทำท่าจะร้องไห้ หนูกับกิ๊กเกาะกัน ค่อยๆ ย่องไปที่ปลายเคาน์เตอร์...ผู้ชายคนนั้นหายไปทางด้านในสุด แล้วโผล่ออกมาให้เห็น

คุณพระช่วย! ตั้งแต่ใต้เข่าลงไปไม่มีอะไรเลย เขาลอยไปลอยมาจริงๆ ค่ะ!

กิ๊กผวาถอยหลัง แล้วเสียหลักล้มทับหนูกับแอ๋มลงไปกลิ้งขลุกๆ อยู่หลังเคาน์เตอร์ทั้งสามคน ลุกก็ลุกไม่ได้ แข้งขาเราพันกันไปหมด แต่แอ๋มที่โดนทับอยู่ล่างสุดพยายามดันเราแล้วลุกขึ้น ทำท่าเหมือนจะเหยียบเพื่อนเพื่อกระโจนออกไป แต่เราช่วยกันดึงแขนแอ๋มไว้

น่าประหลาดใจที่ไม่มีใครร้องกรี๊ดกร๊าดแม้แต่คนเดียว!

"อย่าวิ่ง! อย่าวิ่ง...เฉยไว้ ใจเย็นๆ" หนูขยับปากบอกเพื่อนจนได้ เพราะจำมาจากผู้ใหญ่ที่ว่าถ้าเจอผีให้ตั้งสติดีๆ สูดลมหายใจยาวๆ ถ้าวิ่งละก็เราจะสติแตก เป็นบ้าไปเลย! ผีหลอกน่ะไม่ตาย แต่ถ้าตายก็เพราะสติแตกจนช็อก หรือเผ่นแผล็วออกไปเป็นลมพัดเท่านั้น

แอ๋มเข่าอ่อนนั่งแปะ เป็นอันว่าเราสามคนนั่งกอดกันกลมอยู่หลังเคาน์เตอร์

"เขายังอยู่ตรงนั้นมั้ย?" แอ๋มกระซิบเสียงสั่นพร่า หนูค่อยๆ โผล่หัวออกไปดูเห็นตรงนั้นว่างเปล่า...แต่เขาจะเดินไปอยู่ตรงซอกไหนหนูก็ไม่รู้นะ?

จนกระทั่งตั้งสติได้ หนูจึงบอกเพื่อนว่า...เขาไม่อยู่ เขาไปแล้ว!

ประทับใจมากเลยค่ะงานนี้! ต้องบอกว่า "จัดหนัก" จริงๆ เกิดมาเพิ่งเคยเจอะเจอเข้าเต็มตาก็คราวนี้เอง

จนกระทั่งตกสาย ผู้จัดการมาถึง เรารีบรายงาน แล้วเปิดเทปกล้องวงจรปิดกัน...เผื่อจะถ่ายติดเป็นหลักฐาน แต่ก็ไม่เห็นสิ่งผิดปกติใดๆ

ผู้จัดการบอกว่าในร้านไม่เคยมีใครตาย แต่ "เขา" ที่เราเห็นอาจจะเป็นวิญญาณที่ผ่านมา หรือเคยเข้ามาซื้อของบ่อยครั้ง...เขาอาจอยากได้น้ำสักขวดหรือเครื่องดื่มสักกระป๋อง ติดมือกลับไปโลกวิญญาณ หลังจากมาเที่ยวโลกมนุษย์ตลอดคืนก็ได้...ใครจะรู้ล่ะคะ?!

หน้า 30

[Leam]

งานนี้นอกจาก "จัดหนัก" แล้ว ยัง "จัดครบคน" ด้วย

.........5...5...5

[Leam]

ผู้ไม่สังคมโลก (ภาคแรก) - เหม เวชกร

<a href="http://www.youtube.com/v/gccl1RuPP_c" target="_blank">http://www.youtube.com/v/gccl1RuPP_c</a>

[Leam]

<a href="http://www.youtube.com/v/gsKKEgz_elI" target="_blank">http://www.youtube.com/v/gsKKEgz_elI</a>

[Leam]

<a href="http://www.youtube.com/v/ndLp_qaZ3To" target="_blank">http://www.youtube.com/v/ndLp_qaZ3To</a>

[Leam]

<a href="http://www.youtube.com/v/x2A-dVg694w" target="_blank">http://www.youtube.com/v/x2A-dVg694w</a>

[Leam]

<a href="http://www.youtube.com/v/cVHlTdFTc74" target="_blank">http://www.youtube.com/v/cVHlTdFTc74</a>

[จุ๊ง2522]

ท่านแหลม
ชุดของเหม เวชกร เอามาลงครบหมดหรือยังเนี่ย

[Leam]

เกือบแระ....ท่านจุ๊ง

[จุ๊ง2522]

		อ้างถึง			ข้อความของ Leam เมื่อ 09 มิถุนายน 2554, 11:41:14
	สวัสดีครับ...... พี่ป้อม..น้องป๋าทู และพี่น้องทุกท่าน " ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ " ....... อมตะวาจาเลยจริงๆ

โอเค เชื่อใครเชื่อมัน เพราะฉะนั้นไม่เชื่อก็ควรอย่าลบหลู่ถูกต้องแล้ว แต่เรื่อง"ศาลตายาย" คิดว่าเป็นเรื่องแต่งหลอกเด็กมากกว่า ผมไม่เชื่อว่าเป็นเรื่องจริง ถ้าตายายในศาลมีจริง ท่านแก่ขนาดนั้น เป็นที่เคารพบูชาของคนทั่วไป ท่านก็น่าจะเป็นผู้ใหญ่พอ ทำตัวให้สมกับเป็นผู้ใหญ่ นี่อะไร เด็กมันไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ก็มันเด็กอ่ะ เล่นมาชี้หน้าด่าฉอดๆ ยังกะเป็นใครใหญ่มาจากไหน ท่านว่างนักหรือไง วันๆเที่ยวสอดส่องว่าใครทำความเคารพบ้าง ถ้าเป็นแบบนี้ คนจะไหว้ก็ไหว้ด้วยความกลัว แต่ไม่เคารพ

[Leam]

ท่านจุ๊ง...

เค้าว่า....คน,ผี,เทวดา,ยักษ์ ฯลฯ ก็เหมือนๆกัน.

มีทั้งดี ไม่ดี, มีเหตุผลและไม่มีเหตูผล ...... HA...HA...HA...

[pusadee sitthiphong]

ยังไม่ได้ดูเรื่องล่าสุดเลย ดึกๆวันนี้จะกลับมาดูค่ะ

[Leam]

ครับ...พี่ป้อม

แล้วผมจะหาโอกาสลงภาคสองต่อนะครับ...

[pusadee sitthiphong]

จะรายงานน้องแหลมว่าดูจบแล้วค่ะ
ยังไม่ดึกเลย อิๆ

[Leam]

งั้นเดี๋ยวลงภาคจบต่อให้เลยครับ...พี่ป้อม