๏】๏】๏】รูปเล่าเรื่อง【๏【๏【๏ *เรื่องเล่าจาก-หมูพจน์*

กีฬาเป็นยาวิเศษ ฮ้าไฮ้….

เขียนหัวเรื่องเสร็จภาพนักกีฬาเหงื่อชุ่มแผงอกก็ลอยมา อีกทั้งกล้ามเนื้อแกร่งๆ ตรงต้นขา”จระเข้ฟาดหาง”มาตรงก้านคอ อีคนเขียนก็เป็นอันสลบคาเท้าทันที อดอ่านเรื่องดีๆมีสาระ(แน)…..

ถือว่าเป็นการร่วมเฉลิมฉลองมหกรรมกีฬายิ่งใหญ่ สุดยอดของมวลมนุษยชาติ ที่จะจัดอีกครั้งใน 8/8/08 นี้ก็แล้วกัน เพราะถ้าโอลิมปิคมา สาวน้อยหลงไหลนักกีฬาก็ต้องไปเฝ้าหน้าจอ ไม่เป็นอันหลับนอนแน่ๆ ยิ่งแมทช์นั้นเป็นว่ายน้ำ(ชาย) และยิมนาสติก (ชาย) อย่าหมายว่าจะได้เห็นโผล่อยู่ในเวบซีมะโด่ง ทางใครก็ทางมันนั่นแล้ว

หากจะพูดถึงกีฬา หัวข้อวิทยานิพนธ์ก็จะกว้างใหญ่มหาศาล หมดแรงทั้งคนเขียนและคนอ่าน จึงขอระบุขอบเขตว่าเป็นกีฬาชาวหอ-และเจาะเฉพาะหอชาย(ยายพวกหอหญิงเค้าเล่นอาราย ใครจะไปรู้) ที่เห็นกระจะคาตาวิ่งไปวิ่งมาเสื้อแสงไม่ใส่ก็คงจะเตะฟุตบอล อันนี้ดูแล้วลายตาเพราะมันไม่เข้ากติกาสากลใดๆทั้งสิ้น ประตูรึก็ไม่มีมาตรฐานรูเล็กๆน้อยๆ แถมคนเล่นก็เกือบร้อยวิ่งแย่งลูกฟุตบอลลูกเดียว แบ่งทีมกันยังไงก็ไม่รู้เพราะเห็นอีคนมาใหม่จู่ๆก็วิ่งลงไป แย่งลูกกับเขา เตะเอา เตะเอา ไม่รู้อยู่ทีมไหน จะเข้าจะออกไม่มีเป่าเวลานอกให้เสียเวลา ดูแล้วเหนื่อย

แต่ที่ดูแล้วเพลินตาต้องยกให้วงตระกร้อข้างโรงอาหาร เชียร์กันมันทั้งคนเล่นและคนดู มีแอบลุ้นตอนกระโดดฟาดลูกว่าไข่ใครจะแล่บให้เป็นบุญตา โดยมากจะเป็นผองพี่ผองเพื่อน P.E. ตกเย็นสาวๆหอชายเดินถี่ เข้า-ออกโรงอาหาร ลุ้นไข่แล่บเป็นอาหารเสริมบำรุงสายตา

ถัดเข้าไประหว่างหอสองกับหอสามจะมีสนามอเนกประสงค์ เตะบอลก็ได้ เสียบเสาลงไปกลายเป็นสนามวอลเล่ย์ แรกๆก็มีการเปิดศึกชิงสนามระหว่างผู้ชายในหอชายกับผู้หญิงในหอชาย อีผู้ชายหอชายจะเล่นฟุตบอลอีผู้หญิงหอชายจะเล่นวอลเล่ย์ เกือบมีศึกวันธงชัยแดงเดือดหลายครั้ง แต่ปรากฏว่ากลุ่มผู้หญิงหอชายมีพลังเพราะได้ สาวล่ำ-กนกศักดิ์ ครุ 25 มาเป็นแกนนำ ผู้หญิงอะไร-แมนจะตายสตรีเหล็กตัวจริงเสียงจริง ใครๆก็นึกว่าเจ๊เป็นนักมวย-สุดท้ายกลุ่มผู้ชายหอชายก็แพ้พ่ายหาสนามใหม่ยุติปัญหา…

ใครที่อยู่หอสองและหอสามคงจำกันได้ พอเย็นร่มลมตกทีไร”สาวน้อยนักกีฬา”ก็จะลงสนามกันพร้อมหน้า ตบทีก็กรี๊ดที กรี๊ดอะไรกันนักกันหนา…ประมาณว่าแค่ขยับกรูก็ขอกรี๊ดดดดดกันไว้ก่อน เสียงที่กรี๊ดก็จะประมาณ-อร๊ายยยยย ว้ายยยยย หรืออะไรที่มันเปล่งออกมาแล้วได้ปลดปล่อยวิญญาณ แต่มันคงจะสร้างความรำคาญสะสมให้อีคนได้ยินไปเรื่อยๆทุกวัน

ดาวอร๊ายยยยยยที่ต้องขอจารึกไว้ในวงการก็คงจะเป็นคุณหมอแม๊ค เพราะประกาศนียบัตรรับรองคุณภาพการกรี๊ดของเธอคือ…ขวดน้ำ..วันแรกๆ ก็ลงมาขวดเดียวข้างสนาม ระยะหลังมาถี่ เล็งเป้ารายคนทั้งน้ำทั้งขวด นับเป็นการแสดงความรักแกมหมั่นไส้เล็กๆน้อยๆตามประสาชาวหอกันจริงๆ แต่คนดูขาประจำก็มีไม่น้อยวันไหนนักกีฬาไม่ลงสนามก็มีเสียงถาม…เสียงกวนประสาทหายไปไหน…แต่บางวันคงเพลินกันมากไป ก็จะมีการแจก”กล้วย”ใบใหญ่ๆดังๆ หนึ่งครั้ง เป็นรางวัลก่อนครั้งแรก ถือเป็นต้นเสียง แล้ว”กล้วย”ทั้งสวนก็จะตามมา ประสานเสียงดุจเพลงเชียร์ กึกก้องยิ่งกว่า”บูมจุฬา”

โดยปกติคนที่ได้ลงเล่นประจำเขาจะวัดระดับฝีมือ ใครไม่เข้าขั้นนั่งข้างสนามดูได้อย่างเดียว แต่ตัวจริงอย่างฉันได้สิทธิ์ลงโดยใช้เส้นความเป็น”รุ่นพี่” เพราะส่วนใหญ่จะเป็นน้องรุ่น25 ไล่ลงไปถึงรุ่น 26 และรุ่น27 และทุกคนก็ยอมรับความเป็น”ดอกไม้ประดับสนาม”ของฉัน เป็นอันดี ประเภทเสิร์ฟสวย-แต่ไม่ข้าม มีท่า”หิมะโปรยปราย”เป็นท่าไม้ตายของลูกเสิร์ฟ….แต่น้องๆต้องช่วยกันปิดรู-จุดอ่อนของทีมอย่างฉันกันสุดฤทธิ์ …เพราะฉันมีหน้าที่หลักคือใช้ปากถากถางคู่ต่อสู้ และเป็นผู้บรรยายในสนามไปด้วยกึ่งโค้ชพร้อมเสร็จแบบว่า

“อร๊ายยยยยอีนี่ ….หล่อนมาเป็นหลุมก๊าซธรรมชาติอ่าวไทยกลางสนามหรือไงยะ ตบลงรูเลยพวกเรา เอ้าเฮ้….”

อีมือประหารก็จะบ้าจี้ทำตามสั่ง เล็งเป้าไปที่สาวน้อยชะตาขาดฝั่งตรงข้าม ตบเอาตบเอาจนลงก็

”กรี๊ดดดดด”

“โชติช่วงชัชวาลรูบานเบ้อเร้อ….ค่า”

แต่ฝั่งของฉันเองก็ต้องมีมือดีสองคนคอยประกบระแวดระวัง”ดอกไม้ประดับสีสันของทีม”เอาไว้ให้จงดี…เพราะฝั่งฉันมีหกแต่เล่นจริงๆแค่ห้า….เป็นกีฬา ฮ้าไฮ้กันจริงๆ…..

กีฬากลางแจ้งผ่านไปก็มาถึงกีฬาในร่ม ภายในโรงอาหารเดิมมีสนามแบดที่คิวยาวจองก่อนได้ก่อน จองได้เล่นไม่เลิกไม่รา จนอีคนรอระอากรูไม่เล่นก็ได้…ตอนนี้หายไปกลายเป็นโรงอาหารใหม่ในปัจจุบัน

แล้วก็มาถึงกีฬาในห้อง ห้องใครห้องมัน วงใครวงมัน มีเล่นกันแทบทุกห้อง เพราะเป็นกีฬาที่ไม่ต้องใช้พื้นที่ ผ้าห่ม ผ้าเช็ดตัว ผ้าขาวม้าหรือผ้าปูที่นอนปูลงไป พร้อมไพ่หนึ่งสำรับ หาขาครบก็ได้ออกกำลังกายกันเมามันข้ามวันข้ามคืน…

ความหลังและความประทับใจในกีฬาชนิดนี้ล้วนมีกันถ้วนหน้า ขนาดหน้าใสไร้เดียงสาอย่างฉันพวกชายโฉดมันนึกว่าคงเล่นไม่เป็น น้อยไปสิ-ถึงจะไม่เคยเล่นให้อาจารย์หอจับได้ แต่เรื่องการเล่นไพ่ของฉันก็จัดได้ว่าแสบไม่แพ้ใครๆเหมือนกัน

แม้ว่าโดยส่วนตัวจะชอบ”จับกบ”เพราะสนุกกับการลุ้น “สองเอ-เท-ตัด” แต่เนื่องจากมันใช้เวลานาน กว่าจะจบเกมส์ รวมทั้งรัมมี่ก็แสนจะอืดอาด พอมาเจอวิชา”จับหมู”และ”สลาฟ”ที่แสนจะตื่นเต้นเร้าใจ ต้องใช้ศาสตร์และศิลป รวมทั้งมารยาสาไถในการเล่นเพราะเวลาแกล้งทำตัวน่าสงสารให้ชาวบ้านเขายัด”โพแดง”โดนกลั่นแกล้งดั่ง”อีดาวพระศุกร์” แต่แท้จริงหล่อนมีแผนร้ายจะ”คอลเลค”ให้ได้หมดทุกเบอร์ เพื่อชัยชนะ นอกจากจะมีคนไหวทัน”พลีกาย”ยอมติดลบ เพื่อขวางทางคิดการใหญ่ จึงเป็นวงไพ่ที่สนุก จิกกัดกันมันหยด

เวลาเล่น”สลาฟ” –ที่ขออธิบายสั้นๆ ว่าใครแพ้จะต้องมอบไพ่ดีที่สุดให้พระราชา แล้วอีพระราชาก็จะมอบคืนไปจะดีจะร้ายแล้วแต่ความเมตตา ถ้าเกิดปาฏิหาริย์ลงไพ่หมดมือก่อนใคร ก็จะกลับฐานะเป็นพระราชามีอีคนแพ้เป็นทาสคนใหม่ แล้วจะถูกตราหน้าว่า…..

“อีทาสในเรือนเบี้ย
อีเหี้ย-ในกอไผ่
อีทาสสินไถ่
อีไพร่สาระเลวววววววววววววววว”

ลองแหกปากดังๆตามแล้วชี้หน้าคนแพ้ไปด้วย คิดดูว่ามันแค่ไหน….จัดว่าได้ออกกำลังบริหารปากได้เป็นอย่างดี

เวลาเล่นเราก็จะมีสมุดปกอ่อนลายไทย จดบันทึกไว้กันทุกแมทช์ ว่าใครอีหน้าไหนเป็นทาส เป็นไพร่ อีคนไหนเป็นพระราชา มีโลโก้ประดับมงกุฎวาดไว้ แต่ไม่ใช่มงกุฎกษัตริย์ราชวงศ์ใดในโลก วาดหยาบๆเป็นมงกุฎมิสยูนิเวอร์ส (รุ่นก่อนเปลี่ยนแบบเพราะอีสปอนเซอร์”มิกิโมโต้”มันใช้ไข่มุกทำ แล้วก็ใช้มาอีก 7 ปี เพิ่งเปลี่ยนเป็นแบบใหม่ล่าสุดปีนี้ ที่ประกวดที่เวียดนาม) แล้วก็ภูมิอกภูมิใจยังกับสอบได้วิชาอารยธรรม เอ.(เพราะวิชานี้บังคับเรียนทุกคณะ)

ส่วนวง”จับหมู”นั้นตัวเมนหลักก็จะใคร ถ้ามิใช่ข้าพเจ้า เล่นกันแบบยืดยาว ทั้งซัมเมอร์ (มีบาปจะสารภาพ-บอกที่บ้านว่าซัมเมอร์ขอเรียนภาษาที่เอ.ยู.เอ.-กรรมเลยตามสนอง ทุกวันนี้ภาษาอังกฤษเลยโง่เป็นควาย โกอินเตอร์ไม่ได้ด้วยประการฉะนี้ เพราะเอ.ยู.เอ.อยู่ตรงไหนป่านนี้ยังไม่รู้เลย….) คนที่เป็นตัวยืนหลัก”ขาประจำ”อีกสองคนคือกบ ครุ(รูปหล่อของหนุงหนิง) และหมอแม๊ค(ที่กางตำราแพทย์ไว้บนตัก อ่านไปเล่นไป โดนยัดแหม่มโพดำไป…อีกคนเป็นขาสลับผลัดกันไปเพราะเห็นการเรียนสำคัญคือสุริยนต์ แห่งทุ่งแสงตะวัน สลับกันกับเพื่อนๆ เช่นติ๊ก นิติ รูมเมท 401 เป็นอาทิ

ขาคนอื่นเขาเล่นแบบแบบแยกแยะกีฬากับการศึกษาได้ โดยมุ่งเอาดีแบบคู่ขนานควบคู่กันไป แต่อีผีวิญญาณไพ่มันสิงฉันตั้งแต่อยู่ปีหนึ่ง เทอมปลาย มีวิชาจุลเศรษฐศาสตร์ ที่สอบล่าช้ากว่าใคร จนฉันสับสนจำวันไม่ได้ มัวจับหมูที่ห้องพี่ไก่ ครุ 22 จนเช้า พอดีสิ้นเดือนนั่งรถเมล์ ป.อ.2 ไปรับธนาณัติที่ปณ.ราชเทวี ขากลับลงป้ายหน้าเตรียมอุดม ตอนเกือบเที่ยง ลงจากรถเมล์เห็นยายหทัยรัตน์เพื่อนเศรษฐศาสตร์หอหญิงแต่งชุดนิสิตกำลังจะข้ามถนนกลับหอ หัวใจฝ่อตกไปยังตาตุ่ม เพราะมีเหลือสอบแค่วิชาเดียวทั้งคณะ สรุปว่า-ฉันขาดสอบ!!!

แต่ก็ถือว่าฟ้ายังมีตา-ไม่งั้นคงไม่ได้เชิดหน้า มี”ศักดิ์และสิทธิ์ในปริญญานี้” เทียมหน้าเพื่อนฝูง มีมุขแอบฮา-เวลาเพื่อนๆจบคณะเดียวกับฉัน มันเถียงกันเรื่องเศรษฐกิจ ฉันก็มักอ้างทฤษฎีผิด ข้างๆคูๆ แต่สุดท้ายมันต้องยอม เพราะฉันจะอ้างว่า ฉันก็มี”ศักดิ์และสิทธิ์”ของความเป็นบัณฑิตจากรั้วเดียวกัน ตอนหลังมันหันไปมุ่งมั่นเรียนจบ MBA เป็นมหาบัณฑิตจากรั้วโดม-หนอยอุตส่าห์ไปงานรับปริญญามัน ออกจากหอประชุมมามันทำหน้าเจ้าเล่ห์ บอกว่า ตอนนี้ฉันมี”ศักดิ์และสิทธิ์”ไม่เท่ามัน แล้วชูบัตรมหาบัณฑิตอวดฉัน…แต่พอกางออกดูเราสองคนก็กอดคอกันหัวร่องอหายอยู่ข้างหอประชุมธรรมศาสตร์ เพราะใบกำกับความรู้อันนั้น –มีประโยคสำคัญว่า”ขอรับรองว่าเป็น” เพิ่งรู้เหมือนกันว่าแต่ละสถาบันเขาไม่ได้ใช้ประโยคเหมือนกัน เลยสรุปว่าฉันก็ยังมี”ศักดิ์และสิทธิ์”เท่าเพื่อน อิอิ

อุ๊ย..พาออกทะเล กลับมาเรื่องฟ้ามีตา เพราะวิชาที่ฉันขาดสอบ เขาแบ่งสอบ 4 ครั้ง คือเก็บ 30 เปอร์เซ็นต์ 3 ครั้ง และครั้งที่ฉันขาดเป็น 10 เปอร์เซ็นต์สุดท้าย ขาดสอบแต่ก็ผ่าน แต่ถือเป็นเรื่องสะเทือนขวัญว่าในชีวิตนี้ก็มีด้านมืดสุดๆของการเรียนกับเขาเหมือนกัน-เด็กและเยาวชนห้ามเลียนแบบ-

แม้ว่าฉันจะเลือกเล่นกีฬาในห้อง แบบไม่เสียเหงื่อ แต่ก็ถือว่าฉันก็เสพได้ปรัชญาของการเล่นกีฬากับเขาเหมือนกัน สิ่งที่เรียนรู้ก็คือในชีวิตนี้จะต้อง”รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย” บางวันตื่นมาก็นึกสงสัย พวกที่เขาไม่ยอมแพ้กัน โดยมีประเทศชาติเป็นเดิมพัน น่าจะจับมานั่งเล่นไพ่”จับหมู”ซะให้เข็ด…อาจมีเวลาคิดทบทวนสักนิดว่า ชีวิตคนเรามันจะอะไรนักหนา ใครมันจะชนะทุกตา แล้วใครมันจะแพ้ทุกตา ยอมๆกันบ้างจะได้มีที่ว่างให้ยืนกันต่อไป แล้วจะได้เริงร่า ฮ้า ไฮ้…..ต่อไปได้…ทู้กกกกวัน……..

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ๏】๏】๏】รูปเล่าเรื่อง【๏【๏【๏ เรื่องเล่าจาก-หมูพจน์ (อ่าน 925488 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้